اثر روش محدودیت درمانی تعدیل یافته بر کیفیت مهارت های اندام فوقانی مبتلا در کودکان فلج مغزی نیمه بدن

روش بررسی: این کارآزمایی بالینی یک سویه کور روی 21 کودک مبتلا به فلج مغزی نیمه بدن مراجعه کننده به دو مرکز توانبخشی امید عصر و بهار تهران طی سال 1387 انجام شد. نمونه ها به طور تصادفی تعادلی به دو گروه مداخله (11 نفر) و کنترل (10 نفر) تقسیم شدند. تمرینات متداول کاردرمانی در طی 6 هفته برای هر دو گروه به طور یکسان انجام شد و برای گروه مداخله روزانه به مدت 3 ساعت از روش محدودیت درمانی تعدیل یافته نیز استفاده گردید. کیفیت مهارت های اندام فوقانی قبل و پس از مداخله بر اساس آزمون کیفیت مهارت های اندام فوقانی ارزیابی گردید. داده ها با استفاده از نرم افزار spss-16 و آزمون های آماری کولموگروف - اسمیرنوف، کای اسکوئر، تی مستقل و تی زوجی تجزیه و تحلیل شدند.

یافته ها: میانگین سنی کودکان در گروه مداخله (7 دختر و 4 پسر) 17.5±46.5 ماه و در گروه شاهد (5 دختر و 5 پسر) 19.2±48.1 ماه تعیین شد. تجزیه و تحلیل درون گروهی در گروه مداخله در تمامی موارد بعد از شش هفته مداخله معنی دار بود (p<0.05) و در گروه کنترل بعد از شش هفته تنها در آیتم گرفتن معنی دار نبود. تجزیه و تحلیل آماری بین گروهی تفاوت معنی داری در نمره کلی و نمرات خرده مقیاس های حرکات مجزا، تحمل وزن و باز کردن حفاظتی را بین دو گروه نشان نداد و تنها در خرده مقیاس توانایی گرفتن تفاوت معنی داری در دو گروه مشاهده شد (p<0.05).

نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که محدودیت درمانی تعدیل یافته تنها بر کیفیت توانایی گرفتن اندام فوقانی مبتلا تأثیر دارد.