بقای کوتاه مدت بیماران مبتلا به سرطان های دستگاه گوارش فوقانی در روستاهای استان گلستان

روش بررسی: در این مطالعه توصیفی تحلیلی، اطلاعات 121 نفر از ساکنین مناطق روستایی که سرطان مری و معده آنان بر اساس گزارش آسیب شناسی از فروردین 1382 لغایت شهریور 1383 تشخیص داده شده بود، جمع آوری گردید. پس از مصاحبه حضوری با بیماران یا بستگان آنها، 108 پرسشنامه تکمیل شده در خصوص زمان تشخیص بیماری، عوامل اجتماعی-فردی و بالینی – آسیب شناسی مورد تجزیه و تحلیل آمار ی قرار گرفت. میانه بقای بیماران سرطان مری و معده بر حسب جنس و گروه های سنی با استفاده از روش آماری کاپلان میر با یکدیگر مقایسه شد.

یافته ها: نسبت مرد به زن در بیماران مبتلا به سرطان معده 3.8 به 1 و در سرطان مری 1.2 به 1 بود. بقای شش ماهه و یک ساله در بیماران سرطان مری به ترتیب 54.76 درصد و 26.2 درصد بود. در بیماران مبتلا به سرطان معده بقای شش ماهه 66.6 درصد و بقای یک ساله 37.5 درصد بود. در آنالیز آماری اختلاف میانه بقای بیماران سرطان مری و معده بر حسب گروه های سنی و جنس از نظر آماری معنادار نبود.

نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که علی رغم بالا بودن میزان بروز و شیوع سرطان های گوارش فوقانی در این منطقه هنوز پیش آگهی بیماران مبتلا در حد بسیار پائینی بوده و نیازمند مداخله و بازنگری در روش های تشخیصی و درمانی بیماران می باشد.