تاثیر برنامه ورزشی پیاده روی خانگی بر کیفیت زندگی و توانایی عملکردی بیماران مبتلا به نارسایی قلبی

روش بررسی: در این پژوهش نیمه تجربی، 60 بیمار بستری مبتلا به نارسایی قلبی کلاس iii ,ii در بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی اهواز طی سال 1384، با روش جورکردن در دو گروه آزمون (n=30) و کنترل (n=30) قرار گرفتند. ابزار گردآوری داده ها شامل فرم اطلاعات دموگرافیک، چک لیست کیفیت زندگی مینه سوتا و فرم زمانبندی شده برنامه ورزشی بود. برنامه ورزشی پیاده روی در این بیماران سه بار در هفته و تا هشت هفته انجام گرفت. در ابتدا و انتهای مداخله نیز چک لیست کیفیت زندگی مینه سوتا برای تعیین کیفیت زندگی در اختیار بیماران دو گروه قرار گرفت. همچنین تست پیاده روی 6 دقیقه ای نیز به منظور تعیین توانایی عملکردی بیماران در ابتدا و انتهای مداخله در دو گروه انجام گرفت. داده ها به و سیله نرم افزار spss تجزیه و تحلیل گردید.

یافته ها: اختلاف قابل توجهی میان میانگین مسافت طی شده در 6 mw در ابتدا و انتهای مداخله در بیماران گروه آزمون وجود داشت (373.86 متر در ابتدای مداخله تا 412.30 متر در انتهای مداخله، (p<0.05. این تفاوت در بیماران گروه کنترل معنیدار نبود (376.79 متر در ابتدای مداخله تا 377.63 متر در انتهای مداخله). اختلاف قابل توجهی میان نمرات کیفیت زندگی، در ابتدا و انتهای مداخله در گروه آزمون وجود داشت (52.32 در ابتدای مداخله تا 43.80 در انتهای مداخله). این تفاوت در گروه کنترل معنیدار نبود (52.32 در ابتدای مداخله تا 43.80 در انتهای مداخله). همچنین بین مدت زمان ورزش هفته های اول، چهارم و هشتم تفاوت معنیدار وجود داشت (p<0.05).

نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که فعالیت های ورزشی پیاده روی می تواند به عنوان یک روش درمانی در بیماران مبتلا به نارسایی قلبی به کار رود، زیرا باعث کیفیت زندگی و نیز توانایی عملکردی و ظرفیت ورزشی بیماران می گردد.