اثر هیدروژن سولفید بر فعالیت حرکتی ژژنوم موش سوری

روش بررسی: در این مطالعه تجربی از 23 سر موش با یک زمینه ژنتیکی c57/bl6 به وزن های 25-20 گرم استفاده شد. ابتدا حیوانات بیهوش شدند و سپس به وسیله تزریق داخل صفاقی دوز بالای سدیم پنتوباربیتون (80 mg/kg) کشته شدند. سپس قسمتی از ژوژنوم جدا شد و در محلول کربس گازدهی شده با اکسیژن؛ قرار گرفت. قطعات ژوژنوم جدا شده به طول تقریبی 4 سانتی متر به طور افقی در حمام بافتی قرار گرفتند. فعالیت حرکتی بافتی به صورت تغییرات فشار از بخش آنالی توسط ترانسدیوسر فشار اندازه گیری شد. اثرات سدیم هیدروژن سولفید در غلظت های مختلف ( 3000-100 میکرومول) به مدت ده دقیقه روی فعالیت حرکتی قطعات جدا شده بررسی گردید.

یافته ها: کاربرد سدیم هیدروژن سولفید (پیش ساز هیدروژن سولفید) در حمام بافت در حالت وابستگی به دوز، سبب مهار فعالیت حرکتی شد و تفاوت معنی داری بین موش های دارای گیرنده وانلوئیدی و فاقد گیرنده وانلوئیدی مشاهده نشد. در حضور تترودوتوکسین (یک میکرومول) سدیم هیدروژن سولفید سبب کاهش در تنوس پایه (19.5 ,p<0.05 ,n=5 درصد) و مهار انقباض حاصل از 30 میکرومول بتانکول و مهار انقباض حاصل از 30 میکرومول بتانکول 55 ,p<0.05 ,n=5) درصد) گردید.

نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که هیدروژن سولفید مهار کننده مهم فعالیت حرکتی در ژژنوم موش سوری است.