ارتباط بین شاخص توده بدنی (bmi) اولیه مادر و افزایش وزن دوران بارداری با عوارض نوزادی و مادری

روش بررسی: در این مطالعه تحلیلی مقطعی که طی یکسال در مرکز آموزشی – درمانی دزیانی گرگان انجام شد، 350 زن باردار وارد مطالعه شدند. متغیرهایی مانند سن مادر، شاخص توده بدنی در ابتدای بارداری، افزایش وزن دوران بارداری و عوارض مادری-جنینی (پره اکلامپسی، پارگی زودرس کیسه آب، زایمان زودرس، ماکروزومی) در فرم ثبت اطلاعات درج شد. داده ها پس از کدبندی به و سیله نرم افزار آماری spss وارد رایانه شده و برای تعیین ارتباط بین داده ها از آزمون کای اسکوئر استفاده شد.

یافته ها: بیشترین میزان افزایش وزن کمتر از حد طبیعی در bmi کمتر و مساوی 19.8 kg/m² و بیشترین میزان افزایش وزن بیش از حد طبیعی در bmi بیشتر از 29 kg/m² مشاهده شد. وقوع زایمان زودرس با bmi مادر ارتباط آماری معناداری داشت (p<0.05)، اما ارتباطی بین افزایش وزن طی دوران بارداری و زایمان زودرس دیده نشد. میزان وقوع پارگی زودرس کیسه آب و وزن هنگام تولد نوزادان با bmi مادر و نیز افزایش وزن دوران بارداری ارتباط معناداری نشان داد (p<0.05). میزان وقوع پره اکلامپسی با bmi اولیه مادر ارتباط معناداری نشان نداد، اما با افزایش وزن دوران بارداری به طور معناداری ارتباط داشت (p<0.05).

نتیجه گیری: غیرطبیعی بودن شاخص توده بدنی مادر در ابتدای بارداری و میزان وزنگیری در دوران بارداری می توانند منجر به عوارضی در مادر و جنین گردند. وزنگیری بیش از حد و کمتر از حد استاندارد، با توجه به شاخص توده بدنی اولیه مادر، هر دو می توانند یک بارداری طبیعی را عارضه دار نمایند.