اثر ویتامین d به عنوان مکمل داروئی در سیر درمان بیماران مبتلا به سل ریوی

روش بررسی: این کارآزمائی بالینی روی 96 بیمار مبتلا به سل ریوی که از نظر گروه سنی و جنس همسان سازی شده بودند؛ در شهرستان اهواز طی سال های 88-1387 انجام شد. بیماران سن 18 سال یا بالاتر داشتند و در آنان آزمایش خلط از نظر باسیل اسیدفست (afb) مثبت بود. بیماران به صورت تصادفی در دو گروه مداخله و شاهد تقسیم شدند. گروه مداخله تحت درمان استاندارد ضدسل (6 ماهه) به همراه ویتامین 800) dواحد در روز) و گروه شاهد فقط تحت درمان استاندارد ضدسل قرار گرفتند. آزمایش خلط بیماران از نظر  afbدر پایان ماه های اول، دوم، سوم، چهارم و ششم پیگیری شد. داده ها در نرم افزار spss-16 و با استفاده از آمار توصیفی و آزمون تی و کای دو و تست دقیق فیشر تجزیه و تحلیل شدند.

یافته ها: میانگین سنی بیماران در گروه های مداخله و شاهد به ترتیب 17.8±39.1 و 17.6±38.3 سال بود. میزان کلی بهبودی در گروه مداخله و شاهد به ترتیب 93.8 درصد و95.8  درصد بود که تفاوت معنیداری نداشتند. میزان خلط منفی در گروه مداخله در پایان ماه های اول، دوم، سوم، چهارم و ششم به ترتیب 66.7 درصد، 78.5 درصد، 93.8 درصد و 93.8 درصد و در شاهدها به ترتیب 35.4 درصد، 91.7 درصد، 95.8 درصد و 95.8 درصد بود. اختلاف بین دو گروه در پایان ماه اول و در پایان ماه دوم معنی دار بود (p<0.05).

نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که ویتامینd  به عنوان مکمل درمان ضدسل باعث بهبود نتیجه کلی درمان نمی شود؛ ولی سبب تسریع در پاک شدن بیماران از باسیل سل می شود.