شناسایی عوامل موثر بر تشخیص بیش از اندازه دیستوشی زایمانی

روش بررسی: این بررسی توصیفی تحلیلی روی 1212 زن سزارین شده سال 1382 در بیمارستان شهید یحیی نژاد شهرستان بابل انجام گرفت. 248 زن سزارین شده با تشخیص دیستوشی با معیارهای پیشنهادی زنان و مامایی آمریکا مقایسه شد. 118 زن با تشخیص درست دیستوشی با 130 زن با تشخیص نادرست مقایسه شدند تا عوامل مؤثر بر تشخیص نادرست دیستوشی شناسایی شود. آزمون های آماری کای اسکوئر و تی و مدل چند متغیره لجستیک برای آنالیز اطلاعات استفاده شد.

یافته ها: زمان تشخیص دیستوشی در فاز نهفته، فعال، مرحله دوم زایمان به ترتیب عبارت بود از: 64.9 درصد، 29.8 درصد و 5.3 درصد بود. قویترین عامل مؤثر بر تشخیص نادرست دیستوشی، فقدان تجویز اکسی توسین بود. سایر عوامل خطر عدم پیشرفت زایمان در آنالیز لجستیک چندمتغیری عبارت بود از انجام سزارین در صبح (95 ci 2.1-3.5 درصد) or=2.8، سزارین در عصر 95 ci 1.3-3 درصدor=2.6 ، نولی پاریتی 95 ci 1.7-3.2 درصد or=2.1، تخمین نادرست بالینی ماکروزمی 95 ci 1.2-3.8 درصد or=2.1 و دفع مکونیوم 95 ci 1.5-2.9 درصد or=2.3.

نتیجه گیری: صحت تشخیص حدود 50 درصد موارد عدم پیشرفت زایمان با معیارهای استاندارد، دلالت دارد که تشخیص بیش اندازه دیستوشی وجود دارد. پیشنهاد می شود متخصصین مامایی در مواقع توقف پیشرفت دیلاتاسیون، از درمان انتظاری استفاده کنند تا از سزارین با تشخیص نادرست دیستوشی جلوگیری شود. اداره فعال لیبر با آمینوتومی و اکسی توسین به موقع از استراتژی های دیگر کاهش سزارین با تشخیص دیستوشی است.