نتایج روش های مختلف درمان در لنفومای هوچکین مراحل اولیه بالای دیافراگم در شمال شرق ایران

روش بررسی: پرونده پزشکی 105 بیمار مناسب (49، مرحله یک – 59، مرحله دو) که در بخش رادیوتراپی انکولوژی بیمارستان های قائم و امید مشهد بین بهار 1374 تا بهار 1379 درمان شده بودند، به صورت گذشته نگر بررسی شد. 26 بیمار علائم 5 ,b نفر توده حجیم مدیاستینال داشتند. درمان بیماران شامل شیمی درمانی تنها (43 مورد)، پرتودرمانی تنها (46 مورد، 40 مانتل و 6 پرتودرمانی تمام غدد لنفاوی) و درمان ترکیبی (16 مورد) بود. میزان های بقاء با مدل kaplan-meier بررسی شد. تست log-rank برای مقایسه میزان های بقاء بین گروه های مختلف استفاده شد.

یافته ها: میانه سنی بیماران 25 سال و نسبت مرد به زن 1.56 به یک بود. در مقایسه با گروه رادیوتراپی تنها، در گروه شیمی درمانی اولیه و درمان ترکیبی موارد بیشتری با عوامل نامساعد کننده پیش آگهی مانند علائم  b و توده مدیاستینال حجیم، esr بیش از 40 و مرحله دو بیماری وجود داشت. برای گروه شیمی درمانی، درمان ترکیبی و پرتودرمانی اولیه میزان بقاء آزاد از بیماری 5 ساله به ترتیب 72.5 درصد، 82.5 درصد و 56.2 درصد (p<0.05) میزان بقاء 5 ساله مختص بیماری به ترتیب 82.9 درصد، 91.6 درصد و 82.5 درصد به دست آمد.

نتیجه گیری: علیرغم داشتن موارد بیشتر با عوامل نامساعدکننده پیش آگهی، در بیمارانی که تحت شیمی درمانی تنها یا درمان ترکیبی قرار گرفته بودند، میزان عود کمتری مشاهده شد. اما اختلاف قابل توجهی در میزان بقاء مختص از بیماری 5 ساله بین روش های مختلف درمانی مشاهده نگردید.