تاثیر اختلالات حسی و فراموشی نیمه بدن و آسیب نیمه میدان بینایی بر مرتبه ناتوانی در مبتلایان به سکته مغزی

روش بررسی: این مطالعه آینده نگر روی بیماران مبتلا به سکته مغزی بستری در بیمارستان ولیعصر بیرجند در سال 1384 انجام گرفت. وجود همی هیپوستزی، همی آنستزی، همی نگلکت و همی آنوپسی همنام در بیماران بررسی شد. مرتبه ناتوانی بیمار 72 ساعت بعد از سکته بر اساس معیار رانکین تعیین شد. آزمون تی و فیشر برای تحلیل آماری میانگین مرتبه ناتوانی به کار رفت و p<0.05 معنی دار تلقی شد.

یافته ها: 329 بیمار سکته مغزی بررسی شدند. در گروه مورد مطالعه 37.4 درصد همی هیپوستزی، 13.8 درصد همی آنستزی، 7.9 درصد همی نگلکت و 7.3 درصد همونیموس همی آنوپسی داشتند. میانگین ناتوانی در بیماران با هم یآنستزی به طور معنی داری بیشتر از سایر بیماران بود (p<0.05). میانگین ناتوانی در افراد با همی هیپوستزی یا همی نگلکت یا همی آنوپسی همنام نسبت به افراد بدون آن تفاوت معنی داری نداشت. میانگین ناتوانی بیماران با تریاد همی آنستزی، همی نگلکت و همی آنوپسی همنام به طور معنی داری بیشتر از سایرین بود (p<0.05).

نتیجه گیری: همی آنستزی موثرترین یافته بالینی تاثیرگذار بر ناتوانی مبتلایان به سکته مغزی است. وجود تریاد بالینی فوق تشدید کننده میانگین ناتوانی در این بیماران است.