ارتباط سن با افزایش فشار نبض در اندام های فوقانی و تحتانی

روش بررسی: این مطالعه توصیفی روی 40 مرد غیرسیگاری و فاقد سابقه بیماری و مصرف هرگونه دارو در دانشکده پزشکی گرگان طی سال 1386 انجام شد. افراد مورد مطالعه شامل دو گروه 20 نفری 25-18 سال و 70-50 سال به ترتیب با میانگین سنی 59±2, 22±1.3 سال بودند. فشارخون با استفاده از دستگاه فشارسنج جیوه ایی (erka) با اندازه بازوبند مناسب و بعد از 5 دقیقه استراحت کامل در وضعیت درازکش و در سه نوبت مجزا اندازه گیری شد. برای سنجش فشارخون اندام تحتانی بازوبند کمی پایین تر از نیمه میانی ساق و گوشی در خلف قوزک داخلی پا قرار می گرفت. از میانگین داده های نوبت دوم و سوم برای تجزیه و تحلیل استفاده شد.

یافته ها: فشار نبض بازو و مچ پا در گروه 25-18 سال به ترتیب در سمت راست و چپ بدن 37.25±2.3, 37.90±2.24, 44.50±1.71, 44.50±2.03 و در گروه 70-50 سال 55.90±4.48, 56.05±3.18, 46.90±2.65, 47.10±2.74 میلی متر جیوه بود. در گروه 25-18 سال بین فشار نبض بازو و مچ پا در سمت راست و چپ اختلاف معنی دار آماری وجود داشت (p<0.05). در گروه 70-50 سال این اختلاف فقط در سمت راست معنی دار بود (p<0.05). نسبت فشار نبض بازو به فشار نبض مچ پا در گروه 25-18 سال بیش از یک و در گروه 70-50 سال کمتر از 0.15 بود. در حالی که در هر دو طرف فشار نبض مچ پا به طور معنی داری در گروه 70-50 سال بیشتر بود (p<0.05).

نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که در سنین بالای 55 سال افزایش فشار نبض مچ پا واضح تر است. سنجش فشار خون مچ پا ممکن است، شاخص بهتری از تغییرات فشار نبض مرکزی و آترواسکلروزیس شریان های ارتجاعی به دنبال افزایش سن باشد.