بررسی و مقایسه آثار معماران اقلیم گرای شرق آسیا با معماران غربی

اقلیم در معماری سرزمین ایران همواره از عوامل تعیین کننده در عرصه معماری بوده است. بنابراین به نظر می رسد، تدقین و کنکاش پیرامون مفاهیم و مبانی اقلیمی امری ضروری در جهت بازشناسی معماری بومی هر سرزمین باشد. گذشتگان ما برای تطابق با شرایط سخت اقلیمی در نحوه طراحی و انتخاب مصالح و نوع ساخت خود، به گونه ای عمل می کردند که بنا بهترین شرایط را برای آسایش و آرامش انسان فراهم آورد. در حال حاضر، گاه با تقلید کورکورانه از معماری غرب و آنچه معماری بین المللی نامیده می شود، تجربیات گذشتگان خود را به فراموشی سپرده ایم و گاهی نیز، با به کارگیری صوری عناصر معماری سنتی در بنای ساخته شده، فقط ساختمانی را داریم که از نظر ظاهری شبیه معماری گذشته است، ولی کارایی آن را ندارد و یا در محلی نامناسب و به دور از فرهنگ منطقه بنا شده است. هدف از این پژوهش بررسی و تطبیق آثار برخی از معماران اقلیم گرا در راستای به شرایط آسایش انسان در اقلیم های مختلف می باشد. نتایج حاصل این تحقیق که با مطالعات کتابخانه ای و با روش تحلیلی- توصیفی انجام شده است، نشان می دهد اغلب معماران اقلیم گرا با استفاده از مصالح بومی سعی در فراهم نمودن آسایش و راحتی ساکنان در هر اقلیم می کردند.