ارائه الگوی جدید از ساختارهای کاربندی با استفاده از سازه قاب متقابل

گرایش روز افزون به مقوله هویت و تلاش برای دستیابی به یک معماری با هویت، جریانی مهم در معماری معاصر کشورهای مختلف است. با توجه به جریان به روز رسانی جهانی در امر بهره گیری از تکنولوژی، می توان از اثر تکنولوژی جدید در معماری کشورهایی با غنای هویتی، معماری و تاریخی، از یک سو با حفظ هویت خود و از سوی دیگر با بهره وری موثر آن، در معماری بهره برد. در واقع استفاده به جا و مناسب از تکنولوژی می تواند منجر به خلق بناها و المان های بی نظیری شود که تعاملی پویا در بین پدیده های بومی و جهانی ایجاد نماید. با توجه به جهت گیری معماران چند دهه اخیر در استفاده از سازه های نوین ساختمانی، ضرورت ترجمان مفاهیم و المان های بومی و سنتی برای حفظ گذشته با رویکرد به آینده حیاتی است. کاربندی یکی از گونه های سازه ای و تزئینی در معماری ایران بوده است. که با دارا بودن ویژگی های نمادین، نیاز به بروزرسانی آن جهت بقا و انتقال این مفاهیم در دوران معاصر به چشم می خورد. با توجه به هزینه بری، مسائل ایمنی و دیگر مشکلات در ساخت سازه ها به روش سنتی، نیاز به بهره گیری از روش نوین در ساخت کاربندی ضرورت می یابد. سوال اصلی پژوهش این است که چگونه می توان به کمک سازه های نوین الگویی جدید برای سازه کاربندی ارائه داد؟ نتایج حاصل از این پژوهش نشان می دهد که با توجه به آنالیز سازه ای، فرمی، هندسی و حسی کاربندی و سازه قاب متقابل، ضمن حفظ ویژگی های مثبت فرمی سازه کاربندی و با بهره گیری از مزایای سازه قاب متقابل، می توان محدودیت های آن را بر طرف نموده و از توانایی های و ظرفیت های آن در القای حس کاربندی در فضا بهره گرفت.