بررسی بهینه ترین محل قرارگیری لایه ژئوتکستایل در مقطع عرضی جاده

ضعیف بودن خاک در برابر تنش های کششی، از دیرباز دانشمندان را به فکر استفاده از افزودنی هایی نظیر مصالح مصنوعی و ساخته دست بشر برای مقابله با این ضعف وا داشته است. این تکنیک امروزه با روش های پیشرفته و مصالح مقاوم تری نظیر تسمه ها و شبکه های فلزی، مصالح پلیمری و الیاف طبیعی انجام می شود که در اصطلاح خاک مسلح خوانده می شود. وقتی یک جاده روسازی نشده بر روی بستر نرم قرار گرفته شده باشد، تغییر شکل های بزرگی که در اثر بار ترافیکی رخ می دهد می تواند موجب افزایش هزینه نگهداری و وقفه ترافیکی درحمل و نقل گردد. راه های روسازی نشده نیازمند روسازی ضخیم تری با مصالح دانه ای می باشند، زمانی که مصالح روسازی با مصالح نرم زیرسازی مخلوط شوند، ظرفیت باربری کاهش می یابد. در این تحقیق به بررسی حضور لایه های ژئوتکستایل در عمق های مختلف بدنه روسازی جاده پرداخته شده است، به همین منظور مدل هایی با هندسه یکسان مقطع عرض جاده در نرم افزار روش اجزای محدود plaxis دو بعدی ساخته شده که در آنها محل قرارگیری لایه های ژئوتکستایل متفاوت می باشند و مورد بارگذاری استاتیکی و دینامیکی ناشی از وسایل نقلیه قرار گرفته اند. نشست و تغییر شکل جانبی مقطع جاده به عنوان متغیرهای تحقیق، مورد بررسی قرار گرفته است.