آسیب های دست در تروماهای صنعتی

مواد و روش ها: یک مطالعه مقطعی به عنوان طرح مقدماتی به مدت سه ماه در دو مرکز درمانی تهران که مراجعین بیشتری در رابطه با مشکلات دست دارند، انجام گرفت. در این مقطع زمانی، تمام آسیب های صنعتی دست توسط 6 دانشجوی سال آخر پزشکی تحت بررسی قرار گرفتند. اطلاعات کاملی در بدو ورود به اورژانس در ارتباط با نوع وسیله ایجاد کننده آسیب، وجود یا عدم وجود وسایل ایمنی در هنگام کار، نوع آسیب، نوع و سرعت دریافت کمک های اولیه، زمان دریافت معالجات تخصصی و غیره گردآوری شد. نوع و شدت آسیب از معاینات متخصص جراحی دست جمع آوری گردید. داده ها با استفاده از روش های آماری تجزیه و تحلیل شدند.

یافته ها: 128 بیمار پیاپی با آسیب صنعتی دست بررسی شدند. میانگین سنی 28.9 سال (77-15) بود. همگی به جز یک بیمار مرد بودند. کلیه بیماران آسیب های ایزوله (فقط مربوط به دست) داشتند. از این تعداد فقط 40.6% (52 نفر) پانسمان مناسب داشتند؛ 90.7% (116 نفر) با دستگاه های فشاری و برنده ایجاد شده بودند. 82% (105 نفر) در شیفت کاری صبح و 47.6% (61 نفر) در میانه شیفت کاری به وجود آمده بودند. آسیب های ایجاد شده شامل: شکستگی (33%، 43 نفر)، ضایعه تاندونی (40%، 52 نفر)، قطع انگشت یا عضو (17.2%، 22 نفر)، و له شدگی متوسط (20%، 26 نفر) بود. 70.3% (90 نفر) خدمات درمانی را کمتر از 6 ساعت پس از ورود به بیمارستان دریافت کرده بودند. افراد آسیب دیده به طور متوسط 13.5 ماه سابقه کار با آن دستگاه داشتند.

نتیجه گیری: تقریباً همه آسیب های صنعتی دست در مراکز بررسی شده در مردان و در ساعات اولیه کار به وجود می آیند. وسایل ایمنی کار فقط در حدودی کسوم موارد به کار گرفته شده بود. مراجعه به مراکز تخصصی دست با تأخیر انجام پذیرفته و درصد قطع انگشت یا عضو بالا بود و تجربه کاری کارگر از نظر زمانی تأثیر چندانی در ایجاد آسیب نداشت.