بازسازی رباط متقاطع جلویی به کمک آرترسکوپ و با روش کراس پین (نتایج کوتاه مدت)

مواد و روش ها: در یک مطالعه مقطعی 24 بیمار با میانگین سنی 25 سال (20 تا 34 سال) با پارگی مزمن رباط متقاطع جلویی در بیمارستان شهید مطهری ارومیه مورد مطالعه قرار گرفتند. 23 بیمار مرد و یک مورد زن بودند. تمام بیماران با اتوگرافت 4 رشت های هامسترینگ و سیستم کراس پین فموال و یک پیچ انترفرانس برای سمت تی بیا جراحی شدند. هشت بیمار برای آسیب های منیسک نیز به طور همزمان مورد عمل جراحی قرار گرفتند. بررسی نهایی 9 ماه پس از عمل جراحی با استفاده از پرسشنامه های «لی شُلم» (lysholm) و «تگنر» (tegner)، پرتونگاری و اندازه گیری با آرترومتر انجام گرفت.

یافته ها: نمره «لی شُلم» در 22 بیمار خوب یا عالی، در 1 بیمار متوسط و در یکی دیگر بد بود. میانگین نمره «لی شُلم» 85.9 بود. در سطح فعالیت بیمار نسبت به قبل از عمل افزایش یافت و در 8 بیمار تغییر نکرد. با استفاده از اندازه گیری با آرترومتر «تگنر» بیمار بر اساس نمره میانگین میزان جلو آمدن تی بیا به طور چشمگیری کاهش یافت. در 2 بیمار به علت پارگی زودرس به هنگام برداشت گرافت، از زانوی مقابل گرافت برداشته شد. در 2 مورد عفونت اتفاق افتاد که در یکی از آنان گرافت و پیچ و پین الزاماً برداشته شد.

نتیجه گیری: بازسازی رباط متقاطع با روش کراس پین، باعث ارتقاء سطح فعالیت بیشتر بیماران می شود. عفونت و اشکال در برداشتن گرافت دو عارضه اصلی این عمل بودند.