بررسی اعتبار یک مقیاس بومی برای اندازه گیری شدت استئوآرتریت هیپ و زانو

مواد و روش ها: سی بیمار دچار استئوآرتریت اولیه هیپ یا زانو که تحت عمل جراحی آرتروپلاستی کامل قرار گرفته بودند و شرایط لازم ورود به مطالعه را داشتند، تحت بررسی قرار گرفتند. همه بیماران در روز قبل از عمل، در فاصله زمانی 6 هفته، 3 ماه و 6 ماه پس از عمل با استفاده از مقیاس های «وومک» (womac)، «لُکسن» (lequesne)، «دیل» (doyle)، مقیاس بومی سازی شده و ارزیابی کلی بیمار و مصاحبه گر از وضعیت بیماری بررسی شدند. همچنین فاکتورهای بالینی زمان طی کردن فاصله 50 فوت و دامنه حرکت زانو در بیماران بررسی شد. نتایج با تست های پارامتریک، غیرپارامتریک و ضریب پیرسون مقایسه شدند.

یافته ها: مقیاس بومی سازی شده از متوسط در 118 (99-136) قبل از عمل به 53.4 (41-68) در هفته ششم بعد از عمل و 31.5 (44-23) در ماه ششم پس از عمل بهبود یافته بود و تفاوت از نظر آماری معنی دار بود. مقیاس های «وومک» و «لُکسن» به ترتیب از 75.6 (92-55) و 18.6 (24-11) در قبل از عمل به 18.8 (24-17) و 6.6 (11-3) در ماه ششم پس از عمل کاهش یافته بودند تفاوت هر دو از نظر آماری معنی دار بود. مقیاس دویل نیز کاهش قابل ملاحظه ای داشت. آزمون های مرجع تخمین کلی بیمار و پرسشگر به ترتیب از متوسط 3.4 و 3.9 در قبل از عمل به 1.5 و 1.9 در هفته ششم پس از عمل و 0.7 و 0.8 در ماه ششم پس از عمل بهبود یافتند. حساس ترین مقیاس پس از عمل، مقیاس بومی سازی شده و سپس «لُکسن» بودند.

نتیجه گیری: مقیاس بومی شده برای انداز هگیری علایم استئوآرتریت هیپ و زانو نسبت به سایر مقیاس های بین المللی، از «حساسیت» بیشتری برخوردار است.