ترمیم پارگی تاندون های بازکننده انگشتان دست

مواد و روش ها: مطالعه به صورت آینده نگر توصیفی در طی 28 ماه (از 1383 تا 1385) در دو بیمارستان آموزشی اهواز انجام شد. 32 بیمار با زخم باز و بریدگی تاندون های باز کننده انگشتان و شست دست بستری و تحت درمان جراحی قرار گرفتند. میانگین سنی بیماران 24.6

سال (46-17 سال) بود. ترمیم به روش بخیه تغییر یافته «کسلر» با دو گره نایلون 4 صفر انجام شد. میانگین زمان پیگیری 7 ماه بود. نتایج بر اساس سیستم امتیازدهی «میلر» ارزیابی شدند.

یافته ها: در مجموع 72 تاندون بازکننده در 32 بیمار، تحت درمان و ترمیم جراحی قرار گرفتند. عفونت محل زخم یا پارگی مجدد در هیچ موردی مشاهده نشد. بیشترین محل پارگی در نواحی 5 و 3 به ترتیب 36% و 34.7% و کمترین محل آسیب در نواحی 1 و 4 به ترتیب 6.9% و 9.7% بود. در مجموع بهترین نتایج در پارگی نواحی 5 و سپس 3 (88%-84%) دیده شد. نتایج بد در پارگی های نواحی 1 و 2 و 4 بیشتر بود.

نتیجه گیری: پارگی تاندون های بازکننده انگشتان در سطح پشتی دست و ساعد در نواحی 3 و 5 نتایج بهتری نسبت به نواحی 1 و 2 و 4 دارد و ترمیم با روش بخیه تغییر یافته کسلر، استحکام کافی در محل آسیب فراهم می کند.