نتایج درمان دررفتگی پشتی مفصل ران همراه با شکستگی دیواره پشتی استابولوم (مقایسه روش جراحی و غیرجراحی)

پیش زمینه: دررفتگی مفصل ران همراه با شکستگی استابولوم در اثر ضربه شدید و پرانرژی ایجاد می شود و علی رغم درمان مناسب، ممکن است به اختلال در عملکرد مفصل و ناتوانی بیمار منجر شود. جااندازی شکستگی استابولوم و حفظ و پایداری مفصل هیپ مهم ترین عامل درمانی است که در حصول نتایج بعدی، عملکرد مفصل و توانایی بیمار دخالت دارد. هدف از مطالعه حاضر بررسی و مقایسه درمان دررفتگی تروماتیک پشتی مفصل ران همراه با شکستگی دیواره پشتی استابولوم با دو روش جااندازی باز و ثابت کردن شکستگی یا درمان بسته و انجام کشش استخوانی بود.

مواد و روش ها: در یک بررسی دو ساله، بیمارانی که به علت دررفتگی پشتی هیپ همراه با شکستگی دیواره پشتی استابولوم و بدون شکستگی ران یا ساق همان طرف به دو مرکز درمانی اهواز مراجعه نمودند، با یکی از دو روش فوق تحت درمان قرار گرفتند. جااندازی بسته دررفتگی در کلیه بیماران به صورت اورژانس انجام شد. روش جراحی در 18 بیمار به صورت عمل الکتیو تثبیت شکستگی استابولوم بود و شکستگی 14 بیمار طی 6-5 هفته با کشش گذاری درمان شد. نتایج درمان بر اساس بررسی دامنه حرکتی، آسیب عصبی، پایداری مفصل، پرتونگاری (تغییرات اولیه استئوآرتریت)، اندکس شکستگی استابولوم(acetabular fracture index) در هر دو گروه در پیگیری یک ساله ثبت؛ و داده ها مقایسه شدند.

یافته ها: محدودیت حرکتی به خصوص در فلکسیون و ابداکسیون در گروه غیرجراحی بیش از گروه جراحی بود (p<0.05). آسیب عصب سیاتیک در 3 بیمار گروه جراحی مشاهده شد که در 2 بیمار بهبودی حاصل گردید. جااندازی دقیق در گروه جراحی 17 مورد (94.4%) و در گروه غیرجراحی 9 مورد (64.3%)؛ علایم اولیه استئوآرتریت در گروه جراحی 7 مورد (38.9%) و غیرجراحی 8 مورد (57%) و اندکس شکستگی استابولوم در گروه جراحی و غیرجراحی به ترتیب 55.2% و 32.5% بود. بیماران در گروه جراحی نتایج عملکرد بهتری داشتند.

نتیجه گیری: جدا از شدت صدمات اولیه وارد به مفصل، جااندازی دقیق شکستگی و نیز تعیین اندکس شکستگی استابولوم در تعیین طرح درمان مناسب و نتایج آن بیشترین تاثیر را دارند. درمان جراحی در این بیماران با نتایج عملکرد بهتری همراه بود.