بازسازی رباط متقاطع جلویی با گرافت همسترینگ با روش ثابت کردن دوبل

مواد و روش ها: در یک مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی، 22 بیمار با پارگی ایزوله رباط متقاطع جلویی که به روش ثابت کردن دوبل بخش تی بیا تحت بازسازی اولیه قرار گرفته بودند، با 24 بیمار که به روش ثابت کردن منفرد در قسمت تی بیا با پیچ اینترفرانس قابل جذب ثابت شده بودند، قرار گرفتند، مقایسه شدند. برای گرافت جزء فمورال، از اندوباتون استفاده شد. در این روش جدید ما، باقی مانده گرافت همسترینگ بعد از ثابت کردن در کانال تی بیا با پیچ انترفرانس قابل جذب از تونل استخوانی در تی بیا عبور داده شد و ادامه گرافت با نخ اتی باند بخیه شد. در گروه شاهد برای ثابت کردن گرافت در کانال تی بیال فقط از پیچ انترفرانس قابل جذب استفاده شد. سپس بیماران دو گروه در یک پیگیری یک ساله با استفاده از مقیاس درجه بندی «سین سیناتی» (cincinnati knee scale) و دستگاه «kt-2000» ارزیابی و مقایسه شدند.

یافته ها: میانه امتیاز نشانه ها (symptoms) در گروه مورد 8 و در گروه شاهد 9 بود. با استفاده از ابزار «kt-2000» در گروه مورد، 11 بیمار نتیجه عالی و 11 بیمار نتیجه خوب؛ و گروه شاهد 4 بیمار نتیجه عالی و 20 بیمار نتیجه خوب داشتند (p=0.01).

نتیجه گیری: در بازسازی رباط متقاطع جلویی با استفاده از گرافت هامسترینگ، ثابت کردن قسمت تی بیای گرافت به صورت دوبل در مقایسه با ثابت کردن جزء تی بیا با پیچ، از نظر علایم ناراحت کننده و همچنین براساس ارزیابی با سیستم «kt-2000» نتایج بهتری نشان می دهد.