روش تغییر یافته کارگذاری بخش استخوانی گرافت در بازسازی رباط متقاطع پشتی زانو با پیچ اینترفرانس (مطالعه بیومکانیک بر روی مدل حیوانی استخوان گاو)

مواد و روش ها: 40 زانوی گاو از 20 گاو سه ساله که وزن بین 200 الی 300 کیل وگرم داشتند جهت این مطالعه آماده شدند. استخوان های درشت نی به صورت جداگانه برای شبیه سازی تثبیت سمت درشت نی بازسازی رباط متقاطع پشتی با پیوند توبروزیته- تاندون پاتلار- کشکک مورد استفاده قرار گرفتند. سمت درشت نی پیوند در 20 مورد با پیچ اسفنجی و در 20 مورد دیگر با پیچ اینترفرانس در داخل تونلی مایل ثابت شدند. آزمون «کشش تا حد گسیختگی» (load-to-failure) در 10 نمونه از هر گروه، و آزمون «کشش دوره ای» (cycling loading) برای نمونه های دیگر انجام شد. خصوصیات ساختاری هر گروه با آزمون های آماری مقایسه شدند.

یافته ها: در آزمون «کشش تا حد گسیختگی» تفاوت معنی داری در دو گروه وجود نداشت ولی میانگین افزایش طول پیوند در دور 1000 تایی کشش در روش تغییر یافته به طور معنی داری کمتر از روش «جاگذاری در محفظه استخوانی» بود.

نتیجه گیری: در این مطالعه، از نظر «کشش تا حد گسیختگی» بین دو روش تفاوت معنی داری وجود نداشت. حداکثر کشش در دو روش «جاگذاری در محفظه استخوانی» و «روش تغییر یافته» متفاوت بود ولی این تفاوت اندک از نظر آماری معنی دار نبود. بار حد انعطاف (yield load)، خشکی خطی (linear stiffness) و تغییر شکل در نقطه حد انعطاف نیز بین دو گروه یکسان بود. تنها تفاوت عمده بین دو روش، میزان افزایش طول در دورهای 1000 تایی کشش در روش تغییر یافته بود که به طور معنی داری از روش «جاگذاری در محفظه استخوانی» کمتر بود (p=0.01).