تأثیر آموزش عفونت های حاد تنفسی توسط کاردان های روستایی و مربیان مراکز آموزش بهورزی بر سطح آگاهی و عملکرد بهورزان

روش ها: در مطالعه ای مداخله ای به صورت کارآزمایی در عرصه (field trial)، با طراحی دو گروهی قبل و بعد از آموزش، 84 نفر از بهورزان به عنوان نمونه انتخاب و بطور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. ابتدا آگاهی و عملکرد بهورزان با پرسشنامه و چک لیست مورد بررسی قرار گرفت و سپس کاردان های روستایی درس عفونت های حاد تنفسی را با شیوه سخنرانی و روش بحث گروهی به مدت 12 ساعت دریافت نمودند و بطور همزمان، یک گروه از بهورزان توسط مربیان و گروه دیگر توسط کاردان ها درس عفونت حاد تنفسی را با

شیوه سخنرانی و تمرین و بحث گروهی به مدت 24 ساعت آموزش دیدند. آگاهی و عملکرد بهورزان بعد از آموزش مجدداً اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از نرم افزار spss مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و یافته ها به صورت میانگین و انحراف معیار ارائه و مقایسه ها با آزمون آماری t زوج و مستقل و آنالیز کوواریانس و همبستگی با آزمون پیرسون انجام گردید. نتایج: آگاهی و عملکرد بهورزان هر دو گروه بعد از آموزش بطور معنی داری افزایش یافته بود. میانگین افزایش آگاهی در گروه آموزش یافته توسط مربیان 3.9±2.59 و در آموزش توسط کاردان ها 2.73±2.67 نمره و افزایش عملکرد بهورزان در آموزش توسط مربیان 12.13±4.13 و در تدریس توسط کاردان ها 5.9±3.88 نمره بود. آگاهی و عملکرد بهورزان با سابقه کار آنها ارتباط نداشت. افزایش نمرات آگاهی و عملکرد قبل و بعد از آموزش بهورزانی که توسط مربیان آموزش یافته بودند بطور معنی داری بیشتر از گروه آموزش یافته توسط کاردان ها بود.

نتیجه گیری: اختلاف دو گروه در افزایش آگاهی در حدی است که می توان بجای مربیان از کاردان ها برای آموزش بهورزان استفاده نمود بخصوص در مواردی که مباحث آموزش فقط جنبه افزایش آگاهی دارد. ولی به نظر می رسد که در مواردی که آموزش بهورزان برای افزایش مهارت آنها در حیطه کار عملی است، لازم است از مربیان بهره برداری شود.