ارتباط بین هیپومنیزیمی بدو بستری با مرگ و میر و معلولیت بیماران بد حال در واحد مراقبت های ویژه

روش کار: این مطالعه مقطعی روی 100 بیمار بالای 16 سال که طی 2 سال در واحد مراقبت های ویژه داخلی- جراحی بیمارستان های دانشگاهی پذیرش شده بودند، انجام شد. در این بررسی ابتدا سطح سرمی توتال منیزیم بدو بستری در واحد مراقبت های ویژه مشخص شد و سپس ارتباط آن با نیاز به ونتیلاتور، مدت تهویه مکانیکی، مدت بستری در واحد مراقبت های ویژه بیمارستان و سایر اختلال های الکترولیتی تعیین گردید.

نتایج: نتایج نشان داد در بدو مراجعه اولیه به واحد مراقبت های ویژه، سطح سرمی منیزیم در 51% بیماران پایین و در 49% طبیعی بود. بین میزان مرگ و میر و طول مدت بستری در بیمارستان یا واحد مراقبت های ویژه، تفاوت معنی داری در دو گروه از بیماران وجود داشت (p<0.05). همچنین کاهش منیزیم در موارد هیپوگلیسمی توتال، هیپوکالمی و هیپوناتومی شایعتر بود. در مقایسه با سطح سرمی منیزیوم نرمال، بیماران با هیپومنیزیمی حین پذیرش در واحد مراقبت های ویژه با ضریب آپاچی 2 و سوفا بالاتر (p<0.01) و حداکثر ضریب سوفا در طی مدت بستری در واحد مراقبت های ویژه نیز بالاتر و نیاز به ونتیلاتور و مدت تهویه مکانیکی نیز بیشتر بود. منحنی راک نمره سوفا نسبت به نمره آپاچی 2 در هیپومنیزیمی نتایج بهتری را نشان داد. افزایش پنج واحدی نمره آپاچی 2 یا سوفا بدو بستری در واحد مراقبت های ویژه باعث افزایش احتمال نسبی هیپومنیزیمی با فاکتور 0.12 و 0.16 شد.

نتیجه گیری: رخداد هیپومنیزیمی در دوران بستری همراه با پیش آگهی بدتری است. مانیتورینگ دقیق سطح سرمی منیزیم در واحد مراقبت های ویژه در تعیین پیش آگهی و درمان بعدی مؤثر است.