تأثیر آموزش رابطین بهداشتی زن بر آگاهی و نگرش از بهداشت روان در جمعیت شهری استان اصفهان

روش ها: در این مطالعه نیمه تجربی دو گروهی قبل و بعد از آموزش که در سال 1382 انجام شده، 400 نفر از جمعیت شهری هر یک از دو شهرستان فلاورجان و خمینی شهر (تجربی و شاهد) بطور تصادفی انتخاب و آگاهی و نگرش آنان با پرسشنامه روا و پایا، بررسی شد (پیش آزمون). پس از انجام مداخلات آموزشی جامع بهداشت روان توسط رابطین بهداشتی، مجدداً پس از گذشت یک سال، پس آزمون انجام گرفت. یافته ها با نرم افزار spss با آزمون های t و مجذور کای مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.

نتایج: در گروه تجربی، میزان آگاهی نمونه مورد مطالعه از 40.5 درصد قبل از مداخله به 64.2 درصد و میزان نگرش از 54.5 درصد به 80.2 درصد در پس از مداخله ارتقا یافته بود که هر دو بطور معنی داری افزایش پیدا کرده است. میزان آگاهی در منطقه شاهد در قبل و بعد از مداخله به ترتیب 41.5 و 41.9 اختلاف معنی داری نداشت و میزان نگرش در این منطقه در قبل و بعد از مداخله به ترتیب 63.1 و 49.9 بود و تفاوت معنی داری نداشت. میزان آگاهی و نگرش بعد از مداخله در منطقه تجربی به صورت معنی داری از منطقه شاهد بالاتر بود.

نتیجه گیری: در زمینه بهداشت روان شهری می توان به کفایت و اثربخشی انتقال اطلاعات توسط سطوح بالاتر بهداشتی (پزشک سطح سوم بهداشت و روان) به رابط مربیان و از طریق رابط مربیان به رابطین بهداشت و از طریق رابطین به خانواده ها اتکا نمود.