نگرش دستیاران، کارورزان و کارآموزان پزشکی در مورد نقش آموزشی دستیاران

روش ها: در این مطالعه توصیفی- مقطعی، جامعه آماری شامل تمامی کارآموزان، کارورزان و دستیاران بخش های دارای دستیار در نفر مورد بررسی) دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی مازندران در سال 1386 (250 نفر) بود. بر اساس روش سرشماری، تعداد 192 قرار گرفتند. ابزار جمع آوری اطلاعات، پرسشنامه ای شامل چهار سؤال دموگرافیک و 20 سؤال نگرشی بود که پس از جمع آوری داده ها به کمک نرم افزار spss و با استفاده از آزمون های آمار توصیفی، مجذور کای و anova مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

نتایج: در میان پاسخ دهندگان، 47 درصد کارآموز، 39 درصد کارورز و 13 درصد دستیار بودند. نگرش شرکت کنندگان در گروه های مختلف بالینی متفاوت بود. مثبت ترین نگرش در گروه روان پزشکی (70 درصد نگرش مثبت) و پس از آن بخش های اطفال، زنان، داخلی و جراحی 50 درصد یا کمتر قرار داشت. نگرش دستیاران به مراتب مثبت تر از کارآموزان و کارورزان بود بطوری که 23 درصد کارآموزان،38  درصد کارورزان و 58 درصد دستیاران نگرش مثبت داشتند و هیچ یک از دستیاران نسبت به آموزش خود نگرش منفی نداشت.

نتیجه گیری: نگرش شرکت کنندگان نسبت به نقش آموزشی دستیاران در بخش های مختلف متفاوت و نگرش دستیاران بسیار متفاوت تر از دیدگاه کارآموزان و کارورزان در این زمینه می باشد. لازم است به نقش آموزشی دستیاران توجه بیشتر شود.