مقایسه استحکام خمشی دو روش لحیم کار معمولی و cast to در پروتزهای ثابت با استفاده از فلزات بیس

مواد و روش ها: در این مطالعه آزمایشگاهی تجربی، تعداد 30 نمونه الگوی فلزی استوانه ای به طول 60 میلیمتر و قطر 3 میلیمتر از آلیاژ بیس super cast تهیه شد. هر نمونه توسط دیسک کروم-کبالت به دو قطعه مساوی 30 میلیمتری تقسیم شد. سپس نمونه ها به دو گروه 30 تایی تقسیم شدند. در گروه اول، نمونه ها بر روی ایندکس گچی با فاصله 0.3 میلیمتر (به اندازه ضخامت یک کارت ویزیت) قرار گرفتند. سپس این فاصله با آکریل دورالی پر شد و عمل لحیم کاری روی این 15 نمونه انجام گردید. در گروه دوم، بعد از ایجاد آندرکات مناسب در انتهای هر قطعه، نمونه ها توسط آکریل دورالی به هم وصل شدند. به مرکز هر نمونه، اسپرویی با گیج 10 و طول 12 میلیمتر وصل شد و نمونه ها مجددا تحت عمل سیلندرگذاری و ریخته گری با آلیاژ super cast قرار گرفتند. تست خمش سه نقطه ای توسط دستگاه اینسترون zwick صورت گرفت و داده ها توسط آزمون کای دو و t آنالیز شدند.

یافته ها: مقایسه استحکام خمشی دو روش لحیم کاری معمولی و روش cast to نشان داد که استحکام خمشی روش cast to اختلاف آماری معنی داری با روش لحیم کاری معمولی ندارد. بررسی پراکندگی مقادیر استحکام خمشی در هر دو گروه انجام شد و نشان داد که پراکندگی مقادیر تست استحکام خمشی در گروه لحیم کاری معمولی بر اساس ضریب تغییرات 1.5 برابر گروه cast to بود.