اثرات بارگذاری فوری روی نسوج اطراف ایمپلنت در موفقیت درمان بیماران با پروتز ثابت خلفی متکی بر ایمپلنت

مواد و روش ها: این مطالعه از نوعclinical trial  می باشد. تعداد 12 بیمار (4 مرد و 8 زن) با میانگین سنی 7.7±45.9 سال از مراجعین به دانشکده دندانپزشکی که دارای بی دندانی پارسیل خلفی در فک بالا یا پائین بودند در این مطالعه شرکت نمودند. تعداد 28 ایمپلنت (friadent densply; manheim, germany) xive در دهان این بیماران قرار داده شد و بطور تصادفی به دو گروه مساوی مطالعه و شاهد تقسیم شدند. ایمپلنت های گروه مطالعه 24 ساعت پس از جراحی بوسیله رستوریشن های موقتی آکریلی تحت بار اکلوزالی فوری و ایمپلنت های گروه شاهد 3 تا 4 ماه بعد از جراحی توسط رستوریشن های دائمی (gc-gradia) تحت بار اکلوزالی تاخیری قرار گرفتند. بیماران هر 2 ماه تا 8 ماه پیگیری شدند، در جلسات پیگیری شاخص های پلاک میکروبی (plaque index)، عمق شیار لثه (probing depth)، خونریزی در اثر پروب کردن (bleeding index)، لقی (mobility)، درد (pain) و تحلیل استخوان (bone resorption) اندازه گیری شدند. تحلیل استخوان در اطراف ایمپلنت ها بوسیله رادیوگرافی های پری اپیکال با تکنیک موازی استاندارد شده و با نرم افزار  (signus media, usa) rvgاندازه گیری شد. اطلاعات بدست آمده با نرم افزار spss ویرایش 11.5 تجزیه و تحلیل شد و از آزمون های آنالیز واریانس و آزمون  tبرای مقایسه اختلاف میانگین مقادیر کمی استفاده گردید. سطح معنی داری 0.05 در آزمون ها در نظر گرفته شد.

یافته ها: دو ایمپلنت در گروه مطالعه از دست رفت. بنابراین درصد ماندگاری ایمپلنت ها در دو گروه مطالعه و شاهد بترتیب 85.7% و 100% بود. در مورد شاخص پلاک میکروبی و عمق شیار لثه اختلاف آماری معنی داری بین دو گروه مطالعه و شاهد وجود نداشت .همۀ ایمپلنت های دو گروه در تمام جلسات پیگیری فاقد درد، لقی و خونریزی حین پروب کردن لثه بودند. میانگین تحلیل استخوان در مزیال و دیستال در گروه شاهد 0.59±0.98 میلمیتر و در گروه مطالعه 0.32±0.26 میلیمتر بود که اختلاف آماری معنی داری داشت (p=0.011).

نتیجه گیری: تحلیل استخوان در اطراف ایمپلنت در روش بارگذاری اکلوزالی فوری بنحو بارزی کمتر از روش بارگذاری تأخیری بود.