بررسی بروز آنتی ژن های p53, mdm2 در کیست های دنتی جروس، رادیکولار و رزیجوال به روش ایمنوهیستوشیمی

مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی، تظاهر p53, mdm2 در 60 نمونه از بلوک های پارافینی (از هر کیست 20 نمونه) تحت بررسی ایمنوهیستوشیمی قرار گرفتند. نمونه ها از نظر تعداد سلول های رنگ پذیری شده، شدت رنگ پذیری و موقعیت بروز نشانگر در سه منطقه از اپی تلیوم کیست مورد مطالعه قرار گرفتند. آزمون های آماری مورد استفاده عبارت بود از: tukey test, one way anova برای مقایسه میزان بروز نشانگرها در گروه های مورد مطالعه، kruskal-wallis برای مقایسه شدت رنگ پذیری و kendall جهت بررسی ارتباط و همبستگی نشانگرها.

یافته ها: کیست پری آپیکال از نظر بروز نشانگر، کاملا بروز مثبت داشت. شدت، درصد و عمق نفوذ mdm2 بسیار بیشتر از p53 بود. بروز نشانگرها در کیست رزیجوال اکثرا با درصد بالایی آن هم اغلب در تمام ضخامت اپی تلیوم همراه بود اما در کیست دنتی جروس اکثر نمونه ها بروز ضعیف و اغلب بازالی را نشان می دادند. اختلاف معنی دار از لحاظ تظاهر mdm2 (p=0.03), p53 (p=0.01) به طور جداگانه در سه کیست مشاهده گردید و همچنین از نظر درصد (p=0.03) و شدت (p=0.01) بروز mdm2 بین سه کیست رابطه معنی داری پیدا شد. همبستگی مثبتی بین تظاهر mdm2, p53 نیز مشاهده گردید (p<0.001).