تاثیر دو نوع پوشش سطحی ایمپلنت های دندانی بر استخوان و نسوج اطراف پروتز ثابت با ساپورت ایمپلنت

مقدمه: ایمپلنت های دندانی که جهت درمان بیماران بی دندان به طور چشمگیری مورد استفاده قرار می گیرد، اجسام خارجی هستند که در تماس مستقیم با استخوان می باشد و بخاطر داشتن این خصوصیت، اجزاء ساختاری آن باید به گونه ای باشد که کاربرد آن فاقد زیان برای بافت های اطراف آن باشد. از جمله اجزاء ساختاری می توان به خصوصیت سطحی ایمپلنت ها اشاره نمود. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر دو نوع خصوصیت سطحی ایمپلنت sla (sandblasted, large grit, acid-etched), tps (titanium plasma spray)، بر سه شاخص تحلیل استخوان، عمق پاکت و خونریزی حین پروبینگ بود.

مواد و روش ها: این مطالعه که مسائل اخلافی آن مورد تائید کمیته اخلاق دانشگاه علوم پزشکی مشهد قرار گرفته است به روش آینده نگر در سال 1385 در دانشکده دندانپزشکی مشهد بر روی 56 ایمپلنت از نوع tps و 39 مورد sla انجام شد و سه شاخص تحلیل استخوان، خونریزی حین پروبینگ و عمق پاکت یکسال پس از قرار دادن ایمپلنت ها اندازه گیری و با یکدیگر در دو گروه مقایسه شدند. اطلاعات رتبه ای حاصل از متغیرهای فوق توسط آزمون mann whitney u مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند.

یافته ها: متوسط عمق پاکت و تحلیل استخوان در بین دو گروه tps, sla تفاوت معنی داری از نظر آماری نشان دادند بطوریکه در گروه sla کمتر از tps بود (p=0.003, p<0.001) اما اختلاف متوسط خونریزی حین پروبینگ در دو گروه معنی دار نبود (p=0.510).

نتیجه گیری: با توجه به نتایج حاضر از این مطالعه می توان بیان نمود که بهتر است تا حد ممکن از ایمپلنت های با سطح sla استفاده شود.