بررسی تاثیر درمان غیر جراحی پریودنتال بر میزان هموگلوبین گلیکوزید در بیماران دیابتی نوع ii

مواد و روش ها: در این مطالعه کارآزمایی بالینی که مسائل اخلاقی آن در مورد تایید کمیته اخلاق دانشگاه علوم پزشکی شاهد تهران قرار گرفته است، تعداد 20 بیمار دیابتی نوع ii با کنترل ضعیف و مبتلا به پریودنتیت مزمن از بیماران مراجعه کننده به مرکز دیابت یزد انتخاب شدند. درمان های مکانیکی پریودنتال (آموزش بهداشت دهان، جرمگیری و تسطیح سطح ریشه) برای تمام دهان انجام شد. در ابتدای مطالعه و 3 ماه بعد از انجام درمان میزان هموگلوبین گلیکوزیله (hba_1c) و گلوکز ناشتا خون (fbs) و پارامترهای کلینیکی پریودنتال (پلاک ایندکس، جینجیوال ایندکس، عمق پروبینگ، درصد نواحی با عمق پروبینگ بیشتر یا مساوی 4 mm و درصد نواحی با عمق پروبینگ بیشتر یا مساوی (6 mm اندازه گیری و ثبت شدند. نتایج توسط آزمون آماری paired t-test آنالیز شدند.

یافته ها: تمامی شاخص های پریودنتال همه بیماران بعد از درمان بهبود یافت (p<0.001) میزان هموگلوبین گلیکوزید به طور مشخصی بعد از 3 ماه دوره کنترل کاهش پیدا کرد (p<0.001).

نتیجه گیری: نتایج مطالعه ما نشان داد که درمان های غیر جراحی پریودنتال با کاهش میزان هموگلوبین گلیکوزید در بیماران دیابتی نوع ii مرتبط است و بنابراین توصیه می شود کنترل عفونت های پریودنتال بعنوان قسمت مهمی از درمان معمول بیماران دیابتی در نظر گرفته شود.