ارزیابی اختلالات شنوایی و گوشی، حنجره ای در بیماران مبتلا به تالاسمی تحت درمان با دفروکسامین

روش بررسی: 84 بیمار بتا تالاسمی در مطالعه ای توصیفی- تحلیلی جهت مشخص کردن فاکتورهای وابسته به کاهش شنوایی بررسی شدند. همه بیماران تحت معاینه گوش- حنجره ای قرار گرفتند و بصورت استاندارد ادیومتری و معاینه ادیولوژی گردیدند. سطح فریتین اندازه گیری شد و بیماران به دو گروه با تزریق خون مناسب و نامناسب و از نظر دریافت دسفرال به دو گروه منظم و نامنظم تقسیم شدند.  

یافته ها: از 84 بیمار مورد بررسی (40 پسر، 44 دختر) میانگین سنی 5.7±12.8 سال، 10 بیمار (11.9%) دارای کاهش شنوایی حسی - عصبی و 8 بیمار (9.5%) دارای کاهش شنوایی هدایتی و 8 بیمار (9.5%) دچار کاهش شنوایی مختلط بودند. ارتباط مشخصی بین سن، جنس، سطح فریتین با کاهش شنوایی وجود نداشت، اما ارتباط معنی داری بین کاهش شنوایی با مدت زمان و مقدار دفروکسامین مصرفی با کاهش شنوایی وجود داشت (p<0.01). همچنین هیچ ارتباط معنی داری بین منظم و نامنظم بودن تزریق خون و دسفرال با کاهش شنوایی دیده نشد.

نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان می دهد که دوز بالای دفروکسامین عامل اصلی پاتوژنز کاهش شنوایی در بیماران تالاسمی است. در برخورد با این بیماران لازم است که دوز مناسب دفروکسامین و تزریق خون متناسب با سطح آهن بدن و هموگلوبین داده شود. بنابراین بررسی های دوره اتولارنگولوژی و ادیومتری در بیماران تالاسمی جهت تشخیص زودرس تغییرات شنوایی و پیشگیری از کاهش شنوایی دائمی لازم است انجام شود.