بررسی تغییرات غلظت نورآدرنالین و متابولیت آن در هسته لوکوس سرولئوس در درد ایجاد شده بر اثر تزریق فرمالین در موش صحرایی بیهوش

مقدمه: درد به عنوان یکی از روندهای پیچیده در سیستم عصبی مرکزی همیشه مورد نظر محققین بوده است. در سیستم عصبی مرکزی مسیرهای متفاوتی برای کنترل درد وجود دارد. از مهم ترین این مراکز، سیستم کنترل درد نزولی نورآدرنرژیکی و هسته لوکوس سرولئوس(lc) می باشد که از پل دماغی شروع شده و به شاخ پشتی نخاع ختم می گردد. در این تحقیق اثر درد ایجاد شده توسط تزریق فرمالین در موش بیهوش در هسته lc مطالعه گردید.

روش ها: برای بررسی اثرات درد در هسته lc از موش صحرایی به وزن تقریبی 280 تا 320 گرم در 2 گروه کنترل (تزریق 50 μl سالین نرمال) و آزمایش (تزریق 50 μl فرمالین 2.5%) استفاده شد موش های صحرایی توسط پنتوباربیتال سدیم (50 mg/kg i.p.) بیهوش گردیدند. کاوند میکرودیالیز با زوایه 15 درجه در هسته  lcسمت چپ کاشته شده و 24 ساعت پس از آن، میکرودیالیز انجام گرفت. قبل از شروع دیالیز ابتدا حیوانات توسط اورتان بیهوش شده و فرمالین 2.5% به عنوان عامل ایجاد کننده درد شیمیایی و تونیک زیر پوست پای عقب تزریق گردید. نمونه های میکرودیالیز در فواصل 15 دقیقه ای جمع آوری شد. برای تعیین غلظت نورآدرنالین (na) و متابولیت آن، 3- متوکسی 4- هیدروکسی فنیل گلیکول (mhpg)، از دستگاه hplc-ecd استفاده گردید.

یافته ها: غلظت mhpg, na در هسته lc در طی فازهای اول و دوم آزمون فرمالین، تغییرات معنی داری نداشت.

نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که در حالت بیهوشی، هستهlc  در دردهای شیمیایی و تونیک نقشی ایفاء نمی کند.