اثرات استرادیول بر تشنج های ایجاد شده به روش کیندلینگ الکتریکی آمیگدال در موش های صحرائی نر

مدل کیندلینگ آمیگدال به استرادیول حساس بوده و استرادیول سرعت کیندلینگ را تشدید می نماید لیکن آثار استروژن بر روند تشنج (تسریع و تاخیر در بروز، مدت زمان تشنج و تخلیه های متعاقب) تاکنون بررسی نشده است. در این تحقیق اثرات تجویز مزمن استرادیول بنزوات بر متغیرهای حملات تشنجی با استفاده از مدل کیندلینگ الکتریکی آمیگدال مورد ارزیابی قرار گرفت. ابتدا موش های صحرایی نر با تحریکات متوالی روزانه آمیگدال، بطور کامل کیندل شدند سپس با دوزهای مختلف استرادیول بنزوات 50, 30, 10 μg.kg) بصورت داخل صفاقی) هر روز تحت درمان قرار گرفته و متغیرهای کیندلینگ شامل مرحل تشنج (ss)، مدت زمان تخلیه های متعاقب (add) و مرحله 5 تشنج (s5d) در زمان های مختلف (15 و 180 دقیقه و هر 24 ساعت تا 96 ساعت) ثبت گردیدند. استرادیول بنزوات به میزان 10 μg.kg هیچگونه تغییر معنی داری بر متغیرهای کیندلینگ ایجاد ننمود در حالی که با تجویز 30 μg.kg یا 50 μg.kg، اثری سه مرحله ای بر متغیرها ایجاد کرد. در ابتدا add پس از 15 دقیقه به طور معنی داری افزایش یافت ولی پس از 48 ساعت همه پارامترها کاهش بسیار معنی داری را نشان دادند. سپس افزایش قابل ملاحظه ای در s5d پس از 96 ساعت مشاهده گردید. پیش درمانی با تاموکسیفن سیترات به میزان 3 mg/kg اثرات استرادیول را تا 72 ساعت مهار نمود در حالیکه پیش درمانی با میزان 10 mg/kg از دارو فقط اثر مهاری استرادیول را بر متغیرهای کیندلینگ پس از 48 ساعت وقفه داد. در عین حال تجویز تاموکسیفن سیترات به میزان 10 mg/kg به تنهایی اثراتی مشابه مصرف استرادیول ایجاد نمود. این نتایج نشان می دهد استرادیول متغیرهای کیندلینگ را به صورت وابسته به دوز و زمان و نیز با اثرات دوگانه (افزایش و کاهش) در موش های صحرایی نر تغییر می دهد. این آثار احتمالا به دو صورت غیر ژنومیک و ژنومیک بروز می نماید. نتایج ناشی از مصرف تاموکسیفن به تنهایی را می توان به اثرات آگونیست نسبی آن بر گیرنده های استروژنی نسبت داد.