مهار و برگشت تحمل به مرفین در اثر تزریق داخل نخاعی اپی نفرین در موش صحرایی

مقدمه: یافته های تحقیقاتی دال بر این است که استرس با فعال سازی محور hpa (هیپوتالاموس-هیپوفیز-آدرنال) مانع از تکوین تحمل به اثر ضد دردی مرفین می شود. بنابراین در این مطالعه سعی شده است اثر اپی نفرین (محصول بخش مرکزی غده فوق کلیه) بر تحمل اپیوئیدی بررسی شود.

روش ها: برای القاء تحمل به مرفین، دوز 15 میکروگرم مرفین دو بار در روز به شیوه داخل نخاعی (i.t.) به موش های صحرائی نر تزریق می شد. برای بررسی اثر اپی نفرین، بیست دقیقه قبل از مرفین با دوز 2، 5، 10 و یا 20 میکروگرم به طور داخل نخاعی تجویز می گردید. اثر ضددردی مرفین توسط آزمون tail- flick سنجیده می شد.

یافته ها: نتایج نشان داد در گروهی از حیوانات که بمدت پنج روز همزمان با دریافت مرفین، اپی نفرین را هم در یکی از دوزهای 2، 5، 10 و یا 20 میکروگرم دریافت می کردند، مرفین در روز ششم بی دردی بارزی ایجاد کرد. پس از ایجاد تحمل با 5 روز مصرف مرفین، تزریق داخل نخاعی اپی نفرین با دوز 10 μg/rat از روز ششم همزمان با ادامه مصرف مرفین داخل نخاعی، باعث گردید که مرفین در روز یازدهم در مقایسه با روز ششم همان گروه بی دردی بیشتری ایجاد کند.

نتیجه گیری: بر اساس این یافته ها اپی نفرین درون نخاعی نه تنها از ایجاد تحمل جلوگیر می کند، بلکه آن را نیز درمان می نماید. پس بخش از اثرات استرس در کاهش ایجاد به مرفین می تواند از فعال شدن بخش مرکزی غده فوق کلیه و افزایش سطح اپی نفرین ناشی شود.