بررسی اثر اولانزاپین بر کسب و بیان ترجیح مکان شرطی شده ناشی از مورفین در موش های کوچک آزمایشگاهی نر و ماده

مقدمه: مطالعات متعدد نشان دهنده تاثیر گیرنده های دوپامینی بر خواص سرخوشی آور مورفین است. تاثیر اولانزاپین (یک آنتاگونیست گیرنده های دوپامینی) بر ترجیح مکان شرطی شده ناشی از مورفین در موش های کوچک آزمایشگاهی نر و ماده در مطالعه حاضر بررسی شد.

مواد و بررسی: در این تحقیق با استفاده از روش ترجیح مکان شرطی شده غیر-طرفدار، تاثیر اولانزاپین بر کسب و بیان ترجیح مکان شرطی شده ناشی از مورفین در موش های کوچک آزمایشگاهی نر و ماده نژاد n-mri با میانگین وزنی 25-20 گرم مورد بررسی قرار گرفت.

یافته ها: تزریق زیرجلدی مورفین (1-10 mg/kg) ترجیح مکانی را در موش نر و ماده القا نمود. تجویز داخل صفاقی (i.p.) اولانزاپین (1-5mg/kg) توانست تنفر مکانی را در موش های ماده القا نماید. این اثر در موش های نر دیده نشد. تجویز داخل صفاقی اولانزاپین (1 ,2.5 ,5 mg/kg) هم القا و هم بیان ترجیح مکان شرطی شده ناشی از مورفین را موش های نر و ماده کاهش داد. تجویز اولانزاپین (5mg/kg ,i.p.) سبب مرگ بیش از 08% موش های ماده شد اما در موش های نر این اثر دیده نشد. این پدیده با پیش تجویزی ال-آرژینین (پیش ساز نیتریک اکساید)(20 mg/kg,i.p)  مهار شد.

نتیجه گیری: بنظر می رسد که اولانزاپین اثرات سرخوشی آور مورفین را در موش های نر و ماده بخوبی مهار می کند اما در موش های ماده اثرات جانبی آن شدیدتر است.