ارتباط بین توانایی عملکردی بیماران مبتلا به نارسایی قلبی و کیفیت زندگی

مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی- تحلیلی 60 بیمار مبتلا به نارسایی پایدار قلبی (کلاس (iii, ii از نظر کیفیت زندگی، به وسیله پرسشنامه کیفیت زندگی مینه سوتا (mlhfq) مورد ارزیابی قرار گرفته اند. جهت تعیین توانایی عملکردی بیماران، از تست پیاده روی 6 دقیقه ای استفاده شد. برای تحلیل داده ها از آزمون های آماری ضریب همبستگی اسپیرمن، رگرسیون خطی و تی تست استفاده شد.

یافته ها: ضریب همبستگی پیرسون نشان داد که بین کیفیت زندگی جسمی، روانی، اجتماعی و نمره کل کیفیت زندگی با سن، کلاس بیماری، طول مدت ابتلا، سیگار کشیدن، کسر تخلیه بطن چپ و تست پیاده روی شش دقیقه ای ارتباط معنادار وجود داشت (p<0.01). همچنین بین میزان توانایی افراد در انجام تست پیاده روی شش دقیقه ای با متغیرهای نامبرده شده، ارتباط معنادار وجود داشت (p<0.01). همچنین اثر متغیرهای سن، کلاس بیماری و توانایی عملکردی بیمار در پیش بینی تغییرات کیفیت زندگی از لحاظ آماری معنادار بود (p<0.05).

نتیجه گیری: توانایی عملکردی بالا در مبتلایان به نارسایی قلبی با کیفیت زندگی بهتر مرتبط است. بنابراین بهبود توانایی عملکردی با استفاده از برنامه های توانبخشی قلبی و کنترل برخی متغیرهای قابل اصلاح، می تواند سلامت این بیماران را افزایش دهد.