نقش ورزش تریدمیل بر هپاتوپاتی دیابتی تجربی در موش صحرایی

سابقه و هدف: ورزش های منظم با افزایش حساسیت انسولینی بافت و برداشت گلوکز و همچنین کاهش چربی بدن، ابزار بسیار قوی غیرداروئی برای پیشگیری و درمان بیماری دیابت ملیتوس هستند. هپاتوپاتی دیابتی از عوامل عمده نارسائی کبد در بیماران دیابتی می باشد. هدف از این مطالعه تعیین نقش ورزش تریدمیل در هپاتوپاتی دیابتی تجربی می باشد.

روش بررسی: در این مطالعه تجربی، 56 سر موش صحرائی نر نژاد ویستار با سن 12 هفته و وزن 300-250 گرم انتخاب و در دو گروه 28 تایی توزیع و سپس با استفاده از داروی استرپتوزوتوسین (50 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن) به روش تزریق داخل صفاقی به طور تجربی مبتلا به دیابت گردیدند. گروه تیمار در شرایط معمول تغذیه و نگهداری، به مدت 12 هفته و هر هفته 5 روز و هر روز 1 ساعت تحت ورزش منظم تریدمیل قرار گرفت. گروه شاهد در این مدت بدون هیچگونه فعالیت فیزیکی و ورزشی در همان شرایط معمول تغذیه نگهداری شدند. پس از گذشت 12 هفته از بافت کبد هر دو گروه نمونه برداری و پس از پایدارسازی در فرمالین بافری 10 درصد، با استفاده از روش های معمول تهیه مقاطع آسیب شناسی برش هایی با ضخامت 6-5 میکرون و رنگ آمیزی هماتوکسیلین- ائوزین تهیه گردید.

یافته ها: مطالعات آسیب شناسی بافتی در گروه شاهد نشانگر تغییرات پاتولوژیک نظیر ارتشاح سلول های آماسی تک هسته ای در پیرامون وریدچه مرکزی و فضای پورتال، پری هپاتیت لنفوسیتی، خونریزی، آسیب های دژنراتیو و نکروز هیالنی اسکلروزی، آپوپتوز، هپاتواسکلروز و فیبروز متراکم در نواحی پیرامون سینوزوئیدی، فضای پورتال و وریدچه مرکزی بود. این تغییرات در گروه تیمار بسیار حداقل و اختلاف بین دو گروه همواره معنی دار بود.

نتیجه گیری: یافته های این مطالعه مشخص نمود که ورزش تریدمیل می تواند باعث کاهش تغییرات پاتولوژیک و بهبودی نسبی آسیب های کبدی در موارد هپاتوپاتی دیابتی گردد.