تاثیر و نقش داروی فیناستراند بر اسپرماتوژنز، غده پروستات و اپیدیدیم موش نژاد nmri بالغ در شرایط in vivo, in vitro

سابقه و هدف: فیناستراید ترکیب 4-آزاستروئید، بازدارنده اختصاصی-5α  ردوکتاز تیپ ii می باشد که تستوسترون را به -5α دی هیدروتسترسترون تبدیل می کند. در تحقیق حاضر، تاثیر دوز انسانی فیناستراید بر تعداد سلول ها، قطر و ضخامت توبول های بیضه پروستات و اپیدیدیم موش نر نژاد nmri بالغ در شرایطin vitro ,in vivo  بررسی شد.

روش بررسی: در این مطالعه تجربی، در شرایط 18 ,in vivo موش به 3 گروه شش تایی تقسیم شدند: شاهد (بدون تیمار)، شم (تیمار با سرم فیزیولوژی) و آزمون (تیمار با فیناستراید). تیمار به صورت تزریق درون صفاقی به میزان 5 میلی گرم بر کیلوگرم در روز به مدت 7 روز صورت گرفت. در شرایط in vitro، بیضه، پروستات و اپیدیدیم های 18 سر موش به 3 گروه شش تایی شاهد (فیکساسیون با بوئن بدون تیمار)، شم (تیمار با سرم فیزیولوژی) و آزمون (تیمار با فیناستراید بصورت کشت با 5 میلی گرم بر کیلوگرم در روز به مدت 3 روز) تقسیم شدند. داده ها با نرم افزار spss 11، آنالیز آماری one way anova و آزمون tukey بررسی شدند و p<0.05 معنی دار تلقی شد.

یافته ها: در شرایط in vivo، فیناستراید کاهش معنی داری را در تعداد سلول های اسپرماتوژنیک (به استثنای سلول های سرتولی) و قطر توبول های بیضه نسبت به گروه شادهد ایجاد نکرد. در شرایط in vitro، تغییرات معنی داری وجود داشت. تحت هر دو شرایط، کاهش معنی داری در قطر و ضخامت توبول های پروستات نسبت به گروه شاهد مشاهده شد. قطر و ضخامت توبول های اپیدیدیم در شرایط in vivo تغییری نکرد، اما در شرایط in vitro نمونه های آزمون و شم کاهش معنی داری داشتند.

نتیجه گیری: فیناستراید در طولانی مدت یا دوزهای بالا یا شرایط in vitro تاثیر بهتری دارد.