بررسی ارتباط درجات مختلف دیسپلازی پولیپ های آدنومای کولورکتال با توزیع مکانی آنها در روده بزرگ، بیمارستان میلاد تهران، 83-1380

سابقه و هدف: چرخه تبدیل پولیپ آدنوماتوز به سرطان بدخیم از مباحث بسیار مهم در چگونگی بیماریابی و پیگیری بیماران بعد از پولیپکتومی می باشد. با توجه به برخورد آندوسکوپیک و کولونوسکوپیک پزشکی امروز با پولیپ ها و استفاده کمتر از رزکسیون سگمنتال در جراحی، پیش بینی و تعیین احتمال بدخیمی توسط ارزیابی کولونوسکوپیک از ارزش بسزایی برخوردار می باشد. اندازه پولیپ و هیستولوژی ویلوزیته پولیپ از عوامل بسیار مهم در تعیین پتانسیل بدخیمی می باشد. در این مطالعه غیر از ارزیابی ارتباط فاکتورهای فوق با بدخیمی، توجه خاصی به مکان درگیری و ارتباط آن با بدخیمی و دیسپلازی شده است.

روش بررسی: در یک مطالعه توصیفی-تحلیلی در بیمارستان میلاد، 130 مورد پولیپ آدنوماتوز کولورکتال که تبدیل به سرطان مهاجم یا درجا شده و یا به تنهایی پولیپکتومی شده بودند، از نظر اندازه ضایعه، تشخیص هیستولوژیک ضایعه، مکان درگیر، اندیکاسیون کولونوسکوپی، میزان درجه دیسپلازی، وجود سرطان همزمان مهاجم و یا کارسینوم درجا، رنگ پولیپ و تعداد پولیپ مورد بررسی قرار گرفتند. کلیه بیمارانی که سابقه پولیپ خانوادگی آدنوماتوز و بیماری التهابی روده داشتند، از مطالعه حذف شدند.

یافته ها: توسط آنالیز رگرسیون چند متغیره، نوع هیستولوژیکی ویلوس (or=16.4 ,%95 ci=4.8-83.6)، میزان دیسپلازی با گرید بالا (or=12.9 ,%95 ci=4.5-37.9) و اندازه بالاتر از 1 سانتیمتر(or=3.7 ,%95 ci=1.9-14.1)  به ترتیب به اندازه 16.4، 12.9 و 3.7 برابر موجب افزایش خطر بدخیمی شده بودند. به طور جالبی مکان درگیری به صورت مستقل (%95 ci=1.9-36.9)  تنها قادر به افزایش 5.9 برابر خطر دیسپلازی با گرید بالا شده بود.

نتیجه گیری: به دلیل خطر بالای بدخیمی در پولیپ های دیسپلاستیک با گرید بالا در دیستال خم طحالی، غیر از در نظر گرفتن اندازه بیشتر از 1 سانتیمتر و میزان ویلوزیته پولیپ، حتی در صورت غیاب بدخیمی در بیوپسی، پیگیری منظم به فواصل هر 3 سال بعد از پولیپکتومی پیشنهاد می گردد.