بررسی کارایی و عوارض بستن دیستال ورید در فیستول های شریانی وریدی ناحیه انفیه دان تشریحی (snuff box) در مقایسه با عدم بستن آن در بیماران مبتلا به نارسایی مزمن کلیوی

روش بررسی: در این کارآزمایی بالینی تصادفی شده دوسوکور، در 110 بیمار مبتلا به نارسایی مزمن کلیه (crf) 11 تا 83 سال که یافته بالینی به نفع تنگی پروکسیمال ورید نداشتند، میزان کارایی و عوارض ناشی از دو روش عمده تعبیه فیستول مقایسه شد. دو گروه شاهد و مورد از نظر سن، جنس، عامل ایجاد crf و سابقه تعبیهavf  قبلی همسان بودند. دیستال ورید در گروه مورد لیگاتور شده و در گروه شاهد باز گذاشته شد. بیماران به مدت 6 ماه و در روزهای یک، 30 و 180 بعد از عمل جراحی پیگیری شدند.

یافته ها: میزان کارایی و عوارض کوتاه مدت در گروه مورد و شاهد به ترتیب 90 و 93.6 درصد و میزان کارایی دیررس در گروه مورد 90 درصد و در گروه شاهد 84.8 درصد بود و اختلاف آماری معنی داری بین دو گروه مشاهده نشد. شایع ترین عارضه در هر دو گروه ترومبوز و بعد از آن ادم اندام، هیپرتانسیون وریدی، خوب کار نکردن فیستول، عفونت زخم و سندرم دزدی شریانی(steal syndrome)  بود و بین دو گروه تفاوت معنی داری از نظر آماری وجود نداشت.

نتیجه گیری: تفاوت معنی داری بین فیستول های شریانی وریدی در ناحیه انفیه دان تشریحی (snuff box) چه همراه با لیگاتور دیستال ورید و چه بدون آن از نظر کارایی فیستول و عوارض ناشی از آن وجود ندارد. با توجه به عدم مشاهده هیپرتانسیون وریدی در گروه آزمون، لیگاتور دیستال ورید در فیستول های شریانی و وریدی ناحیه انفیه دان تشریحی بر عدم اینکار ارجح است.