مقایسه تاثیرات سه روش تمرین درمانی بر شدت درد و درصد ناتوانی افراد مبتلا به کمردرد مکانیکی مزمن

روش انجام تحقیق: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی بر روی 25 بیمار مبتلا به کمردرد مزمن مکانیکی با شرایط شغلی یکسان انجام شد. میزان شدت درد توسط جدول ارزیابی عددی درد، و درصد ناتوانی ناشی از کمردرد توسط پرسشنامه اوسوستری مورد ارزیابی قرار گرفت. میزان اعتبار داده ها نیز بوسیله آزمون کندال محاسبه شد. افراد مورد تحقیق به سه زیر گروه تقسیم شدند به گونه ای که میانگین متغیرها در سه گروه، اختلاف معنی داری با یکدیگر نداشتند. گروه اول با تعداد 8 نفر ورزش های ویلیامز را انجام دادند، و گروه دوم با تعداد 7 نفر ورزش های مکنزی، و گروه سوم با تعداد 10 نفر بودند که ورزش های ثبات دهنده را انجام دادند، طبق برنامه هر گروه طی دو مرحله 6 هفته ای (6 هفته اول 6 روز در هفته و 6 هفته دوم 3 روز در هفته-(یکروز درمیان) و در مجموع 12 هفته ورزش های مربوط به خود را انجام دادند. ارزیابی آماری با استفاده از نرم افزار spss و انجام آزمون های ویلکاکسون- فریدمن- کروسکال والیس و من ویتنی انجام شد.

یافته ها: نتایج به دست آمده نشان داد که ورزش های انجام شده در هر سه گروه با کاربرد ورزش های تقویتی عضلات ستون فقرات می توانند بر کاهش درد بیماران موثر باشند. البته زمان و سرعت کاهش درد، درصد ناتوانی و ماندگاری تاثیر ضد درد در گروهی که ورزش های ثبات دهنده را انجام داد با دو گروه دیگر اختلاف معنی دار وجود داشت. (p=0.01)

نتیجه گیری: بنابراین در هر سه روش درمانی درد بیمار کاهش می یابد، لیکن ورزش های ویلیامز و مکنزی همیشه در شرایط استاتیک انجام می شوند و یک گروه عضلانی خاص را تقویت می کنند، اما در ورزش های ثبات دهنده، علاوه بر تقویت عضلات در شرایط استاتیک تقویت عضلات، در شرایط دینامیک نیز صورت می گیرد. بیمار از شرایط انجام تمرینات سبک به سمت تمرینات سنگین، و در نهایت به سوی بهبود شرایط تعادل از دسته رفته پیش می رود، به همین دلیل انجام این ورزش علاوه بر تسریع در کاهش درد موجب بهبود شرایط ذهنی فرد، بهبود اعتمادبه نفس و در نهایت کاهش درصد ناتوانی ناشی از کمردرد می شوند.