مقایسه اثر سه نوع ارتزبر درد پلانتارفاشیاتیس

روش بررسی: در این مطالعه نیمه تجربی با استفاده از نمونه گیری ساده و از جامعه در دسترس، تعداد 16 بیمار مبتلا به پلانتارفاشیاتیس که از بیمارستان شریعتی تهران به مرکز ارتوپدی فنی صبا ارجاع شده بودند، انتخاب شدند. محدودیتی از نظر سن، جنس، شاخص توده بدنی، شغل و میزان سطح فعالیت افراد برای ورود به مطالعه وجود نداشت. افراد دارای بیماری های سیستمیک و سابقه انجام جراحی در پا از مطالعه حذف شدند. بیماران به ترتیب ورود به مطالعه در یکی از سه گروه درمانی قرار گرفتند. شدت درد بیماران، علاوه بر مراجعه اول، در هفته های 2 و 6 و 12 بعد از مراجعه اول، طی سه ماه با استفاده از مقایس های رتبه ای- نمره ای و رتبه ای- کلامی به صورت تلفنی، پیگیری و ثبت شد. در این مطالعه از تحلیل واریانس یک طرفه، ضریب همبستگی پیرسون و اسپیرمن، آزمون کروسکال والیس و آزمون اندازه گیری مکرر استفاده شد.

یافته ها: ضریب همبستگی بین نمره شدت درد عددی و رتبه ای بالای 0.80 بود. میانگین شدت درد صبحگاهی (p=0.87)، شامگاهی (p=0.198) و بدترین شدت درد (p=0.113) قبل از ورود به مطالعه در هر سه گروه یکسان بود. هر سه ارتز مذکور بر کاهش درد صبحگاهی، شامگاهی و بدترین شدت درد در طی روز تاثیر داشتند (p<0.001)، اما اختلاف معناداری بین سه گروه درمانی در میزان تاثیر ارتزها و کاهش درد صبحگاهی (p=0.483)، شامگاهی (p=0.462) و بدترین شدت درد (p=0.948) وجود داشت.

نتیجه گیری: کاربرد هر یک از سه ارتز یاد شده، به تنهایی و بدون دخالت سایر برنامه های درمانی، بر کاهش درد پلانتارفاشیاتیس تاثیر چشمگیری داشته، ولی هیچ یک از ارتزها نسبت به دو نوع دیگر در کاهش این درد ارجحیت و برتری ندارد.