مقایسه تاثیر رویکرد لباس فضایی و بوبات بر عملکرد حرکتی درشت کودکان مبتلا به فلج مغزی

روش بررسی: در این مطالعه تجربی و کارآزمایی بالینی تصادفی، 24 کودک مبتلا به فلج مغزی بر اساس معیارهای تحقیق، از بین مراجعان موسسه توانبخشی ولی عصر به طور ساده انتخاب و پس از همتاسازی بر اساس سن و سیستم طبقه بندی عملکرد حرکتی درشت، به صورت تصادفی ساده به دو گروه لباس فضایی و بوبات تخصیص یافتند. دوره درمانی برای هر دو گروه 36 جلسه، 3 بار در هفته بود. ابزار مورد استفاده، آزمون اندازه گیری مهارتهای حرکتی درشت بود. در تجزیه و تحلیل آماری از آزمون های کولموگروف اسمیرونوف، تی مستقل و تحلیل واریانس برای اندازه های تکراری استفاده شد.

یافته ها: هر دو گروه بعد از مداخله، پیشرفت معناداری در مهارتهای حرکتی درشت داشتند (p<0.001). پس از قطع مداخله، گروه لباس فضایی کماکان پیشرفت معناداری داشت (p=0.007)، اما گروه بوبات به طور معناداری پسرفت نمود (p=0.04). بلافاصله پس از مداخله، تفاوت معناداری بین دو رویکرد دیده نشد (p=0.598)، ولی مدتی پس از قطع درمان، اختلاف دو رویکرد معنادار بود (p=0.002).

نتیجه گیری: هر دو رویکرد لباس فضایی و بوبات در بهبود عملکرد حرکتی درشت کودکان مبتلا به فلج مغزی موثرند، ولی با قطع جلسات درمانی، در رویکرد لباس فضایی پیشرفت ادامه یافته، در حالی که در رویکرد بوبات، بهبودی حاصل شده تا اندازه ای ازدست می رود.