تاثیر خدمات کاردرمانی روانی- اجتماعی بر کیفیت زندگی بیماران مبتلا به اختلالات روانی مزمن

هدف: ارتقاء کیفیت زندگی هدفی مهم از مراقبتهای بهداشتی در روانپزشکی شناخته می شود. در تحقیق حاضر با انجام مداخلات کاردرمانی روانی- اجتماعی بر روی بیماران دچار اختلالات روانی مزمن، به بررسی کیفیت زندگی آنها پرداخته شد.

روش بررسی: این مطالعه مداخله ای به صورت شبه تجربی می باشد و بر روی 24 بیمار مبتلا به اختلالات روانی مزمن مراجعه کننده به مرکز روزانه سینا به عنوان گروه مداخله و 50 بیمار دارای اختلالات روانی مزمن که خدمات کاردرمانی دریافت نمی کردند به عنوان گروه مقایسه انجام شد. نمونه ها از طریق نمونه گیری ساه و در دسترس انتخاب شدند. ابزار پژوهش «پرسشنامه کیفیت زندگی مراجع ویسکانسین» بود که شامل 8 خرده مقیاس می باشد. خدمات کاردرمانی که شامل گروه درمانی، فعالیت درمانی و هنر درمانی بود، طبق برنامه مرکز هفته ای 2 بار، به مدت 90 دقیقه و به طول 3 ماه بر روی گروه مداخله انجام شد. در این مدت هر دو گروه تحت نظر روانپزشک و دارودرمانی قرار داشتند. برای تجزیه و تحلیل آماری از آزمون های تی مستقل و تی زوجی استفاده شد.

یافته ها: قبل از مداخله در هیچ یک از حیطه ها و کیفیت زندگی کل بین دو گروه تفاوت معناداری وجود نداشت، ولی بعد از مداخله میانگین نمره رضایت از زندگی، فعالیت اشتغالی، سلامت و آسایش روانی، سلامت جسمانی و کیفیت زندگی کل (p<0.001) و همچنین روابط اجتماعی (p=0.005) و وضعیت مالی (p=0.003) دو گروه تفاوت معناداری داشت. میانگین نمره علائم (p=0.227) و فعالیت روزمره زندگی (p=0.020) دو گروه بعد از مداخله نیز تفاوت معناداری نشان نداد.

نتیجه گیری: خدمات کاردرمانی روانی- اجتماعی بر میزان رضایتمندی و کیفیت زندگی بیماران اختلالات روانی مزمن موثر است.