مقایسه اثر تیپینگ مچ پا بر روی ثبات پاسچرال زنان مبتلا به بی ثباتی عملکردی مچ پا با زنان سالم

هدف: بررسی مقایسه ای تاثیر تیپینگ مچ پا بر روی ثبات پاسچرال در بیماران زن مبتلا به بی ثباتی عملکردی مچ پا با زنان سالم هدف این تحقیق می باشد.

روش بررسی: در مرحله اول یک مطالعه مقدماتی شامل تحقیق متدولوژیک جهت تعیین سطح تکرارپذیری اندازه های بدست آمده، در دو گروه 8 نفره از بیماران و افراد سالم به انجام رسید. نتایج حاکی از عالی بودن سطح تکرارپذیری نسبی و مطلق شاخص های ثباتی در شرایط مختلف آزمون بود. در مرحله دوم طی یک مطالعه شبه تجربی از نوع مورد-شاهدی در دو گروه 15 نفره از بیماران زن و زنان سالم که غیرتصادفی و ساده و بصورت هدفمند انتخاب شده بودند، شاخص های ثباتی کلی، قدامی-خلفی و طرفی با استفاده از سیستم تعادلی بایودکس، در دو شرایط با و بدون تیپینگ مچ پا و ایستادن روی یک پا و دو پا، مورد بررسی قرار گرفت. داده های تحقیق با استفاده از روشهای آماری ضریب همبستگی، آنالیز واریانس و یا آنووا تجزیه و تحلیل شد.

یافته ها: کاربرد تیپینگ در مقایسه با شرایط قبل از آن، در دو گروه سالم و بیمار، نشانگر کاهش معنی دار میزان شاخص های ثباتی در کلیه آزمون ها بود (p<0.001).

نتیجه گیری: مشکلات کنترل پاسچر را می توان به عنوان جنبه های مهمی در ارزیابی و درمان بیماران مبتات به بی ثباتی عملکردی مچ پا در نظر گرفت که نیاز به ارزیابی و درمان دارد. به نظر می رسد تیپینگ مچ پا از طریق افزایش درون داده های حس عمقی باعث بهبود کنترل پاسچرال پویا در زنان مبتلا به بی ثباتی عملکردی مچ پا می شود.