بررسی تاثیر فعالیت های حرکتی درشت بر فرایند توجه دانش آموزان پسر مبتلا به نشانگان داون

روش بررسی: در این مطالعه مداخله ای و شبه تجربی، 26 دانش آموز مبتلا به نشانگان داون به صورت هدفمند از 4 مدرسه کودکان استثنایی شهید بهشتی، احیا، پیدایش و پیروزی انتخاب شده و با آزمون های توجه (توجه پایدار و تغییر توجه) و مقیاس رشدی ازرتسکی مورد ارزیابی قرار گرفتند. سپس نمونه ها به صورت تصادفی تعادلی به دو گروه مداخله (13 نفر) و کنترل (13 نفر) تخصیص یافتند. برای گروه مداخله، مداخلات با تاکید بر فعالیت های حرکتی درشت به مدت 8 هفته (هفته ای 2 بار) انجام گرفت. بعد از اتمام مداخلات، دو گروه مجدداً تحت ارزیابی قرار گرفته و داده های حاصل با استفاده از آزمون تی زوجی و تی مستقل مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.

یافته ها: مقایسه نمرات آزمون های توجه قبل و بعد از مداخله در گروه کنترل (توجه پایدار p=0.654 و تغییر توجه (p=0.163 و مقیاس رشدی ازرتسکی (p=0.337)، حاکی از عدم اختلاف معنادار بود، اما در گروه مداخله تاثیر معنادار مداخلات دیده شد (p<0.001). همچنین در نمره مربوط به کاهش انقطاع از تکلیف، بین میانگین سطح نمرات در هر دو گروه مداخله (p<0.001) و کنترل (p<0.001) اختلاف معناداری وجود داشت.

نتیجه گیری: تقویت فعالیت های حرکتی درشت بر فرایند توجه (توجه پایدار و تغییر توجه) دانش آموزان نشانگان داون به طور معناداری موثر است.