فرسودگی شغلی و عوامل مرتبط با آن در کارمندان بیمارستان روانپزشکی رازی

روش بررسی: این مطالعه یک پژوهش تحلیلی مقطعی بود. بر اساس نمونه گیری طبقه ای- تصادفی، تعداد 250 نفر به عنوان حجم نمونه نهایی متناسب با تعداد کارمندان واحدها انتخاب شدند. به علت عدم همکاری و نقص در تکمیل اطلاعات، مطالعه نهایی بر روی 198 نفر انجام گرفت. برای تمام افراد پرسشنامه فرسودگی شغلی مازلاخ و پرسشنامه جمعیت شناختی تکمیل شد.

یافته ها: میانگین نمره فرسودگی شغلی در کل جمعیت مورد مطالعه 29.06 و در حد خفیف بود. فرسودگی شغلی در کارکنان درمانی به نسبت اداری، نمره بالاتری را به خود اختصاص داده بود و این اختلاف از نظر آماری معنی دار بود (p=0.007). اختلاف بین میانگین نمره مازلاخ بین کارمندان درمانی و اداری بیمارستان در زمینه های خستگی هیجانی و احساس کفایت شخصی از نظر آماری معنی دار بود (p<0.05). ولی در زمینه مسخ شخصیت ارتباط معنی داری وجود نداشت (p=0.1). فرسودگی شغلی با جنسیت در کلیه کارمندان (p=0.04) و ساعات کار کارمندان درمانی در هفته (p=0.003)، دارای ارتباط معنی دار ولی با سن کارمندان و وضعیت تاهل و میزان متوسط درآمد ماهیانه آنها فاقد ارتباط معنی دار بود (p>0.05).

نتیجه گیری: فرسودگی شغلی (هر چند خفیف) به نحو قابل ملاحظه ای در کارکنان مرکز روانپزشکی رازی وجود دارد. این وضعیت شکل جدی تری در کارکنان درمانی بیمارستان دارد. امیدواریم نتایج به دست آمده از این مطالعه بتواند برای برنامه ریزی بهتر در استفاده از نیروهای تخصصی و ارائه خدمات بهتر به بیماران روانپزشکی مفید باشد.