تاثیر بهبود تقارن در تحمل وزن بر ثبات پاسچر در بیماران همی پارزی

روش بررسی: در این مطالعه شبه تجربی که از نوع قبل و بعد می باشد، 27 بیمار همی پارزی به روش در دسترس و ساده از بین بیماران همی پارزی مراجعه کننده به درمانگاه اعصاب بیمارستان حضرت رسول انتخاب شدند. جهت ارزیابی انحراف پاسچرال از بیماران خواسته شد با چشمان باز و بسته روی صفحات نیرو بایستند. ارزیابی ها شامل اندازه گیری شاخص عدم تقارن، ریشه دوم میانگین (rms) نوسان مرکز فشار و rms سرعت نوسان مرکز فشار در صفحات فرونتال و ساژیتال بود. در مرحله بعد در حالی که یک کفی 10 میلی متری زیر پای غیردرگیر بیمار قرار داده شده بود، ارزیابی های اولیه تکرار شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون آماری تحلیل واریانس برای اندازه گیریهای مکرر استفاده شد.

یافته ها: تاثیر خالص کفی بر شاخص عدم تقارن معنی دار بود (p<0.0001). کفی و حالت بینایی تعاملی با یکدیگر نداشته و تاثیر خالص کفی بر شاخصه های ثبات پاسچر معنی دار نبود (مقدار احتمال برای rms نوسان مرکز فشار در صفحات فرونتال و ساژیتال به ترتیب p=0.245, p=0.186 و برای rms سرعت نوسان مرکز فشار در صفحات فرونتال و ساژیتال به ترتیب p=0.342, p=0.259 بدست آمد).

نتیجه گیری: قرار دادن کفی با مایل نمودن مرکز گرانش به سمت خط وسط بدن، باعث بهبود تقارن می شود. با توجه به این که بهبود تقارن باعث کاهش بی ثباتی پاسچرال نگردید، تحمل وزن نامتقارن نمی تواند عامل اصلی بی ثباتی پاسچرال باشد. لذا در صورت تایید این مطلب در مطالعات دیگر و بدون محدودیت های این تحقیق، بهبود تقارن نباید هدف اصلی برنامه های توانبخشی باشد که به دنبال بهبود تعادل ایستاده هستند.