مقایسه نیازهای توجهی کنترل پاسچرال ورزشکاران سالم و ورزشکاران مبتلا به بی ثباتی عملکردی مچ پا

روش بررسی: 15 ورزشکار دانشجوی مبتلا به بی ثباتی عملکردی مچ پا و 15 فرد همتای سالم با نمونه گیری ساده و در دسترس انتخاب و در این مطالعه مقطعی مورد- شاهدی که بر اساس الگوی تکلیف دوگانه طراحی شد مورد مقایسه قرار گرفتند. ابزار به کار رفته سیستم تعادلی بایودکس بود که با استفاده از آن شاخص ثبات کلی، در حالی که آزمودنیها 2 دشواری از تکلیف پاسچرال (شامل سطح ثباتی 5 و 7 از سیستم تعادلی بایودکس) و 2 تحمیل تکلیف شناختی (شامل تحمیل صفر و شمارش معکوس) را تجربه می کردند، اندازه گیری شد. به منظور بررسی اثر متقابل متغیرهای مستقل (دشواری تکلیف پاسچرال، دشواری تکلیف شناختی و سطح سلامتی) با متغیر وابسته مورد مطالعه (شاخص ثبات کلی) از آزمون تحلیل واریانس چند عاملی مختلط و جهت مقایسه میانگین متغیر وابسته در دو گروه مورد مطالعه، از آزمون تی مستقل استفاده شد.

یافته ها: آزمون تحلیل واریانس اثرهای متقابل سطح سلامتی با دشواری تکلیف پاسچرال و دشواری تکلیف شناختی بر شاخص ثباتی کلی را معنی دار نشان داد. به این معنی که بیماران در مواجهه با تکلیف شناختی (p=0.01) و ایستادن بر سطح بی ثبات تر (p=0.03)، افزایش بیشتری در شاخص ثبات کلی به نسبت گروه سالم نشان داده و اختلال پاسچرال بیشتری داشتند.

نتیجه گیری: به نظر می رسد که بی ثباتی عملکردی مچ پا با افزایش نیازهای توجهی کنترل نیمه پویای پاسچرال همراه است. بنابراین تحمیل تکلیف شناختی ممکن است بتواند به عنوان یک استراتژی موثر در برنامه ورزشی مبتلایان به بی ثباتی عملکردی مچ پا منظور گردد.