بررسی عوامل خطرساز در ابتلا به اختلال بیش فعالی/کمبود توجه

هدف: با توجه به اهمیت بالینی اختلال بیش فعالی/کمبود توجه به عنوان یکی از شایع ترین اختلالات رفتاری در کودکان و تاثیر آن در سیستم خانواده در پژوهش حاضر به بررسی عوامل خطرساز در ابتلا به این اختلال پرداخته می شود.

روش بررسی: پژوهش حاضر از نوع تحلیلی مقایسه ای بوده و آزمودنی های پژوهش حاضر را 192 کودک مبتلا به اختلال بیش فعالی/کمبود توجه که با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس در یک دوره زمانی دو ساله (ابتدای سال 82 تا انتهای سال 83) به مرکز روانپزشکی اطفال ارجاع شده بودند و تشخیص اختلال بیش فعالی/کمبود توجه بر اساس معیارهای dsm-iv توسط دو روانپزشک کودک در آنها مسجل شده بود (گروه آزمایش) و 210 کودک جامعه عادی که با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی از مدارس و مهدهای کودک شهر تهران انتخاب شده و از لحاظ متغیرهای پژوهش با گروه آزمایش همتاسازی شده بودند (گروه کنترل)، تشکیل می دادند. داده های پژوهش با کمک روش های توصیفی مانند فراوانی و درصد و نیز استفاده از روش های آمار استنباطی نظیر خی دو مورد تحلیل قرار گرفتند.

یافته ها: نتایج نشان داد میزان بروز این اختلال در پسران از دختران بیشتر است (x²=33.8, p=0.0001). میزان بروز adhd در فرزندان والدین دارای نسبت خویشاوندی از فرزندانی که والدین غیرخویشاوند دارند بیشتر است (x²=4.95, p=0.03). میزان بروز اختلال adhd در کودکانی که سابقه ابتلا به اختلال بیش فعالی در والدین و بستگان آنها وجود دارد بیشتر از کودکانی است که سابقه ابتلا به اختلال بیش فعالی در والدین و بستگان وجود ندارد (x²=26.88, p=0.0001). میزان بروز اختلال adhd در کودکان والدینی که دارای سابقه بیماری های روانی می باشند بسیار بیشتر از کودکانی والدینی است که سابقه بیماری های روانی ندارند (x²=9.83, p=0.0001). در نهایت میزان بروز اختلال adhd در فرزندان اول و دوم بسیار بیشتر از فرزندان سوم و بالاتر است.(x²=23.41 ,p=0.0001)  

نتیجه گیری: پسر بودن، ازدواج خویشاوندی، سابقه ابتلا به اختلال بیش فعالی در والدین و بستگان، سابقه بیماری های روانی در والدین و فرزند اول و دوم بودن از عوامل خطرساز مهم در بروز adhd می باشد.