بررسی مقایسه ای اثر کشش به روش های هارمونیک و پی.ان.اف بر شاخص های انعطاف پذیری عضله چهار سرران

روش بررسی: این پژوهش، به روش مداخله تجربی (کارآزمایی بالینی تصادفی) انجام شده است. تعداد 45 نفر دانشجو در محدوده سنی 18 تا 35 سال، به روش نمونه گیری آسان (sample of convenience) انتخاب شدند و در سه گروه 15 نفره هارمونیک، پی.ان.اف، و کنترل قرار گرفتند. آزمودنی ها بدون اختلالات دردناک کمر و اندام تحتانی در شش ماه قبل از شرکت در تحقیق بودند، عضله چهار سرران آنها نسبتا کوتاه بود (20 درجه کمبود در تست اکستانسیون فعال زانو ake) و سابقه فعالیت ورزشی حرفه ای نداشتند. متغیرهای مورد بررسی عبارتند از سفتی عضله و طول همسترینگ که زاویه پوپلیته در تست ake شاخص آن است. در یک مطالعه مقدماتی، تکرارپذیری اندازه گیری این دو متغیر مورد تایید قرار گرفت و سپس افراد گروه هارمونیک به روش هارمونیک و افراد گروه پی.ان.اف به روش پی.ان.اف به مدت 6 هفته تحت تمرینات کششی قرار گرفتند، رژیم تمرین 5 دقیقه در روز و سه روز در هفته بود. در مورد گروه کنترل اقدام خاصی صورت نگرفت.

یافته ها: در این مطالعه مشخص شد که طول همسترینگ در اثر هر دو روش کشش، دارای تغییرات معنی داری بود (در هر دو مورد p<0.001) ولی تغییرات گروه کنترل معنی دار نبود. تفاوت بین میزان تغییرات ناشی از دو روش کشش، از نظر آماری معنی دار نبود. اندازه سفتی عضله فقط در گروه هارمونیک دارای تغییر معنی دار بود (p<0.03).

نتیجه گیری: یافته های این تحقیق نشان می دهند که هر دو روش هرمونیک و پی.ان.اف به یک اندازه در افزایش طول همسترینگ موثر هستند، ولی شاید روش های هارمونیک بهتر از روش پی.ان.اف باشد، زیرا همان گونه که ذکر شد اندازه سفتی فقط در این گروه تغییرات معنی داری داشته است؛ یعنی نه تنها طول عضله افزایش می یابد بلکه تغییرات چشمگیر بیومکانیکی در عضله در اثر این روش ایجاد می شود که نمود این تغییرات کاهش سفتی در این گروه است.